اختلال اضطراب جدایی چیست؟

اضطراب جدایی بخشی طبیعی از رشد دوران کودکی است. معمولاً در نوزادان بین 8 تا 12 ماهگی رخ می دهد و اغلب در حدود 2 سالگی از بین می رود؛ اما با این حال در بزرگسالان نیز می تواند رخ دهد.

برخی از کودکان در دوران ابتدایی و دوران نوجوانی علائم اضطراب جدایی را دارند. این وضعیت اختلال اضطراب جدایی یا SAD نامیده می شود. سه تا چهار درصد از کودکان دارای SAD هستند.

این نوع اختلال بر مشکلات رفتاری و سلامت روان تاثیر دارد. حدود یک سوم از کودکان مبتلا به SAD در بزرگسالی با بیماری روانی تشخیص داده می شوند.

علائم اختلال اضطراب جدایی

علائم SAD زمانی رخ می دهد که کودک از والدین خود جدا می شود.  ترس از جدایی نیز می تواند باعث بروز رفتارهای مرتبط با اضطراب شود. برخی از رایج ترین رفتارها عبارتند از:

قرار گرفتن به طور فیزیکی در نزدیکی به والدین

گریه شدید

امتناع از انجام کارهایی که نیاز به جدایی دارند

بیماری جسمی، مانند سردرد یا استفراغ

عصبانیت

امتناع از رفتن به مدرسه

عملکرد ضعیف در مدرسه

عدم برقراری ارتباط سالم با کودکان دیگر

امتناع از تنها خوابیدن

کابوس از جدا شدن

همچنین ببینید:

تاثیر رژیم غذایی بر سلامت روان

عوامل خطر اختلال اضطراب جدایی

 SAD در کودکان با موارد زیر بیشتر رخ می دهد:

سابقه خانوادگی با اضطراب یا افسردگی

شخصیت های خجالتی و ترسو

شرایط اجتماعی-اقتصادی پایین

محافظت بیش از حد از والدین

فقدان تعامل مناسب والدین

مشکلات در برخورد با افراد هم سن خود

 SAD همچنین می تواند پس از یک رویداد استرس زا در زندگی مانند موارد زیر شکل گیرد:

تغییر محیطی مانند تغییر محل زندگی

تغییر مدارس

طلاق

مرگ یکی از اعضای نزدیک خانواده

اختلال اضطراب جدایی چگونه تشخیص داده می شود؟

کودکانی که سه یا بیشتر از علائم فوق را تجربه می کنند ممکن است مبتلا به SAD تشخیص داده شوند. پزشک ممکن است آزمایش‌های بیشتری را برای تأیید تشخیص تجویز کند.

همچنین ببینید:

اختلال پیکا و راه های درمان آن

اختلال اضطراب جدایی چگونه درمان می شود؟

برای درمان SAD از چند روش یا دارو استفاده می شود. هر دو روش درمانی می توانند به کودک کمک کنند تا با اضطراب به شیوه ای مثبت مقابله کند.

درمان

موثرترین درمان، شناخت درمانی رفتاری (CBT) است. با CBT، به کودکان تکنیک های مقابله با اضطراب آموزش داده می شود. تکنیک های رایج تنفس عمیق و آرامش است.

تعامل والد-کودک راه دیگری برای درمان SAD است. دارای سه مرحله اصلی درمان است:

تعامل مبتنی بر کودک (CDI)، که بر بهبود کیفیت رابطه والد-کودک تمرکز دارد. این شامل توجه و تمجید است. این موارد به تقویت احساس امنیت در کودک کمک می کند.

تعامل مبتنی بر شجاعت (BDI)، که به والدین درباره اینکه چرا فرزندشان احساس اضطراب می کند، آموزش می دهد. درمانگر فرزند شما روشی برای شجاعت ایجاد خواهد کرد. این روش موقعیت هایی را نشان می دهد که باعث ایجاد احساسات اضطراب می شود. برای واکنش های مثبت پاداش تعیین می کند.

تعامل مبتنی بر والدین (PDI)، که به والدین می آموزد که به وضوح با فرزند خود ارتباط برقرار کنند. این به مدیریت رفتار ضعیف کمک می کند.

محیط مدرسه کلید دیگری برای موفقیت در درمان است. کودک شما زمانی که دچار اضطراب می شود به مکانی امن برای رفتن نیاز دارد.  همچنین باید راهی وجود داشته باشد که فرزند شما در صورت لزوم در ساعات مدرسه یا سایر مواقعی که از خانه دور است با شما ارتباط برقرار کند. در نهایت، معلم فرزند شما باید تعامل با سایر همکلاسی ها را ایجاد کند. اگر در مورد کلاس درس فرزندتان نگرانی دارید، با معلم یا مشاور صحبت کنید.

دارو

هیچ داروی خاصی برای SAD وجود ندارد. در صورت بی اثر بودن سایر اشکال درمان، گاهی اوقات در کودکان بزرگتر مبتلا به این بیماری از داروهای ضد افسردگی استفاده می شود. این تصمیمی است که باید توسط والدین کودک و پزشک مورد توجه قرار گیرد. کودکان باید از نظر عوارض جانبی به دقت تحت نظر باشند.

تاثیر اختلال اضطراب جدایی بر زندگی خانوادگی

رشد عاطفی و اجتماعی هر دو به طور جدی تحت تأثیر SAD قرار دارند. این وضعیت می تواند باعث شود کودک از تجربیاتی که برای رشد طبیعی حیاتی هستند اجتناب کند.

 SAD همچنین می تواند بر زندگی خانوادگی تأثیر بگذارد. برخی از این مشکلات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

فعالیت های خانوادگی که با رفتار منفی محدود می شوند

والدین وقت کمی برای خود یا یکدیگر دارند که منجر به ناامیدی می شود

خواهر و برادرهایی که از توجه اضافی به کودک مبتلا به SAD حسادت می کنند

اگر فرزند شما SAD دارد، با پزشک خود در مورد گزینه های درمانی و راه هایی که می توانید به مدیریت تأثیر آن بر زندگی خانوادگی کمک کنید، صحبت کنید.

توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .

منابع:

healthline