بر اساس یک مطالعه جدید، اختلال بیش فعالی ممکن است یک عامل خطر برای سایر اختلالات روانی باشد.

افسردگی حاد، استرس پس از سانحه، بی اشتهایی عصبی، و اقدام به خودکشی همگی با اختلال بیش فعالی مرتبط بودند.

ارتباط بین اختلال بیش فعالی و سایر اختلالات می‌تواند به دلیل ژنتیک باشد.

همچنین ممکن است علائم اختلال بیش فعالی در ایجاد سایر اختلالات روانی نقش داشته باشد.

اختلال بیش فعالی یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی است که کودکان تجربه می‌کنند.

علائم آن شامل ناتوانی در تمرکز، درگیر شدن در حرکات بیش از حد در محیط‌های نامناسب و عمل تکانشی است.

تجزیه و تحلیل آنها هیچ مدرکی مبنی بر اینکه اختلال بیش فعالی ممکن است باعث اختلال دوقطبی، اضطراب یا اسکیزوفرنی شود یافت نشد.

«الن براتن» محقق ارشد، می‌گوید: «دلایل اصلی این ارتباط به دلیل ژنتیک و بیولوژی است. اختلال بیش فعالی وضعیتی است که اغلب ارثی است و ژن‌هایی که با این اختلال مرتبط هستند با سایر اختلالات نیز مرتبط هستند. علاوه بر این، تصور می‌شود که ژن‌های مرتبط با اختلال بیش فعالی در رشد مغز نقش دارند.»

براتن در ادامه توضیح داد که افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی اغلب سطوح پایینی از دوپامین دارند؛ این هورمون، یک پیام رسان شیمیایی در سیستم عصبی است که در احساس لذت نقش دارد. هنگامی که افراد سطح دوپامین پایینی دارند، می‌تواند منجر به علائمی مانند افسردگی و اضطراب شود.»

کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که یک برنامه درمانی جامع که اختلالات همزمان را در نظر می‌گیرد بهترین راهکار است.