بوداییان تبت یک تمرین مراقبه به نام تونلن دارند. این یکی از زیباترین ایده هایی است که تا به حال با آن روبرو شده اید و یک مفهوم بسیار ساده است.

به طور خلاصه :

در هر نفس کشیدن ، شما "در رنج خود و رنج موجودات دیگر نفس می کشید." شما آنچه منفی یا غم انگیز یا دشوار است را قبول می کنید. می توانید این مورد را در یک زمینه خاص یا روی یک شخص خاص متمرکز کنید ، یا آن را گسترش دهید تا تمام رنج های همه موجودات را در بر بگیرد. این دامنه می تواند تغییر کند. سپس ، در هنگام نفس کشیدن ، شما برای آن موجودات دلسوزی یا شفابخشی یا شادی می فرستید. شما آرامش ، پذیرش ، عشق یا هر اسمی را که ممکن است روی ان بگذارید ارسال می کنید. اما این هدف از نفس کشیدن همیشه مبتنی بر احساس "عطوفت گسترده" است.و شما فقط نیم ساعت یا یک ساعت یا پنج دقیقه این کار را انجام می دهید. این کل تمرین است. همانطور که گفتم ، این یک ایده ساده است. اما مانند همه روشهای مراقبه ای ، هدف این است که یک الگوی عادی در درون خود پرورش دهیم که وقتی فرد در تنش است با ان همراه شود. همانطور که یکی از استادان گفته است: 

"این تمرین باید به یک واکنش عادی ، تقریباً فیزیکی تبدیل شود هنگامی که در ترافیک هستید و کسی راه شما را میبندد ، این زمانی است که شما می خواهید این مهارت به طور خودکار کار کند. به جای انفجار فوری و منفی به شکل عصبانیت و سرزنش ، شما بلافاصله نفس میکشید و دلسوزی را بیرون دهید  هم برای خودتان و هم برای شخصی که راه شما را سد کرده است. اینگونه است که شما میتوانید متوجه شوید که این مهارت واقعاً عمیقاً کار می کند. " همانطور که می توانید تصور کنید ، رسیدن این مهارت به نقطه ی "خودکار" بودن کار ساده ای نیست. عصبانیت آسان است. سرزنش آسان است. ترغیب به ترحم و آرامش اما آسان نیست.

بنابراین همه اینها چه ارتباطی با دیابت دارد؟ این آرامش است که برای ما بسیار مهم است. این جایی است که یک تمرین مراقبه ای عمیقاً معنوی و مبتنی بر ایده های گسترده همراهی و همدلی بسیار عملی می شود. این کار مفید است زیرا دیابت واقعاً نوعی پاسخ متناقض به عوامل استرس زا را می طلبد. به عبارت دیگر ، "وقتی قند خون ما بالا می رود ، خودمان باید پایین بیاییم." منظور من این است که دقیقاً در شرایطی که بهانه عصبانیت برای ما فراهم می شود ، باید با آرامش بیشتری پاسخ دهیم. هیچ چیز دیوانه کننده تر از قند خون بالا و غیر قابل توضیح نیست ، و این شباهت زیادی به همان مثال ترافیک دارد. پاسخ خودکار عصبانیت 

است ، یک "هجوم به جلو" و بیرون دادن انرژی منفی اما این کاری نیست که باید انجام شود بلکه آنچه باید اتفاق بیفتد برقراری آرامش است.

آنچه در این شرایط بیشترین کمک را می کند ، توانایی پذیرش آرام آنچه در لحظه اتفاق می افتد ، و متانت برای رها کردن و حرکت هوشمندانه به جلو است. تصمیمات خوب به ندرت با عصبانیت گرفته می شوند. بعلاوه ، عصبانیت مانع تفکر روشن می شود. این فقط یک امر روانشناسی نیست ، بلکه این یک حقیقت تجربی و مورد حمایت علمی است. وقتی عصبانی می شویم ، توانایی تفکر شفاف ما کم میشود. وقتی آرام ، صلح طلب و دلسوز می شویم ، توانایی داشتن تفکری روشن و شفاف افزایش می یابد. مطالعات نشان داده است که این یک واقعیت علمی است.

بنابراین اگر می بینید که برای مدیریت پاسخهای پرخاشگرانه خود به دیابت ضعیف عمل میکنید سعی کنید این راه را امتحان کنید. این کار بدون ثبات به درد شما نمی خورد ، اما ممکن است تعجب کنید که ۱۰ الی ۲۰  دقیقه در روز تمرین با گذشت زمان چه کاری می تواند برای شما انجام دهد. و واقعاً یک ابزار قابل توجه برای ما دیابتی هاست. بنابراین فقط نفس بکشید ، نفس بکشید ، نفس بکشید ، نفس بکشید ، نفس بکشید …

توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .