تفاوت بین آسپرگر و اوتیسم چیست؟

سندرم آسپرگر (AS) و اوتیسم هردو شرایطی مربوط به رشد هستند. از نظر تاریخی به عنوان شرایط مختلف دیده می شوند، این دو با هم ادغام شدند و در سال 2013 به اختلال طیف اوتیسم (ASD) تبدیل شدند.

 ASو اوتیسم می توانند بر رفتار، تعاملات اجتماعی و روابط فرد تأثیر بگذارند.

با این حال، از سال 2013، هر دو در حال حاضر تحت تشخیص گسترده تر ASD قرار گرفته است.

انجمن روانپزشکی آمریکا دستورالعملی را منتشر می کند که پزشکان از آن برای تشخیص بیماری های سلامت روان استفاده می کنند.

همچنین ببینید:

اختلال شناختی خفیف (MCI) چیست؟

اختلال طیف اوتیسم

 ASDگروهی از شرایط رشد عصبی است که می تواند منجر به مشکلاتی در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتار شود.

شدت و ویژگی های شرایطی ASD می تواند متفاوت باشد. طیف گسترده ای وجود دارد؛ تجربه یک فرد از ASD ممکن است با تجربه دیگری بسیار متفاوت باشد.

علائم اختلال طیف اوتیسم

برخی از ویژگی های ASD شامل موارد زیر است:

• مشکل در مکالمات روزمره
• ابراز احساسات و علایق کمتر نسبت به هم سن خود
• مشکل در واکنش یا درک نشانه های اجتماعی
• تاخیر در مهارت های گفتاری یا زبانی
• مشکل در ایجاد یا درک روابط
• انجام اقدامات تکراری، مانند تکان دادن دست
• علاقه شدید به موضوعات خاص
• صحبت کردن به روش های غیر معمول، مانند صدای آواز
• نیاز قابل توجهی به ساختار و نظم قابل پیش بینی
• عصبانی شدن در موقعیت های جدید
• حساسیت به برخی محرک ها، مانند صداهای بلند یا نورهای روشن

متخصصان معمولا ASD را در دوران کودکی تشخیص می دهند و از هر 68 کودک 1 نفر ممکن است به ASD مبتلا باشد.

سندرم آسپرگر

 ASاولین بار در سال 1994 در DSM-4 ظاهر شد. در آن زمان، AS یک تشخیص جدا از اوتیسم بود. بسیاری از افراد مبتلا به AS مشکل خاصی در مهارت‌های زبانی یا شناختی نداشتند، اما معمولاً با مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی مشکل داشتند.

قرار دادن AS در زیر مجموعه ASD در سال 2013 با انتقاداتی مواجه شد. این تا حدودی به این واقعیت مربوط می شود که افراد مبتلا به AS داشتن ویژگی های واضح کمتری نسبت به افراد ASD دارند.

بررسی سال 2021 نشان می دهد که برخی از افراد با تشخیص قبلی AS ممکن است معیارهای ASD را برآورده نکنند. اگر فرد مبتلا به AS تشخیص خود را از دست بدهد، ممکن است دسترسی به برخی از خدمات پشتیبانی را از دست بدهد. تشخیص AS  فرد نیز می تواند بخش مهمی از هویت آنها باشد.

معیارهای تشخیصی سندرم آسپرگر

ممکن است فرد با ویژگی های AS اکنون تشخیص ASD را دریافت کند زیرا این بیماری در طبقه بندی گسترده تر ASD قرار می گیرد.

قبل از انتشار DSM-5 در سال 2013، معیارهای تشخیصی AS در DSM-4 شامل موارد زیر بود:

• اختلال شدید در تعاملات اجتماعی
• الگوهای رفتاری تکراری
• علاقه شدید به موضوعات خاص

معیارها همچنین به این نکته اشاره کردند که فرد مبتلا به AS دارای هوش عصبی و رشد زبانی است، شبیه به افرادی که شرایط رشدی ندارند.

تفاوت بین سندرم آسپرگر و اوتیسم

 ASو اوتیسم شرایط متفاوتی محسوب می شوند ASD .نام گروهی از شرایط است و AS یکی از این شرایط است. فرد ممکن است در گذشته به AS تشخیص داده شده باشد، اکنون ممکن است تشخیص گسترده تری از ASD دریافت کند.

بسیاری از افراد مبتلا به AS این بخشی از هویت را در نظر می گیرند. ممکن است این فرض وجود داشته باشد که ASD یک ناتوانی قابل توجه است و فرد مبتلا به AS ، ممکن است از برچسب ASD اجتناب کند.

فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است تاخیرهای فکری خفیف یا قابل توجهی را تجربه کند. فرد مبتلا به AS ممکن است به حمایت کمتری نسبت به فرد اوتیسم نیاز داشته باشد.

همچنین ببینید:

هورمونی که باعث رشد بی‌اندازه استخوان ها می‌شود

اختلال طیف اوتیسم در مقابل اضطراب اجتماعی

مطالعه‌ای در سال 2016، اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) را به عنوان یک اختلال سلامت روان تعریف می‌کند که در آن افراد ترس شدیدی از بررسی دقیق و ارزیابی منفی افراد دیگر دارند. در نتیجه، آنها ممکن است بیش از حد از تعاملات اجتماعی اجتناب کنند.

 ASDمجموعه ای از اختلالات رشد عصبی است که می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در تعاملات اجتماعی و ارتباطات شود.

طبق این مطالعه،SAD و ASD دارای برخی علائم همپوشانی هستند. در هر دو اختلال، افراد ممکن است از برقراری تماس چشمی یا حفظ نگاه شخص دیگر اجتناب کنند.

این مطالعه نشان داد که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است آهسته‌تر به شخص دیگری نگاه کنند، در حالی که فرد مبتلا به SAD ممکن است سریع‌تر از فرد دیگری نگاه کند.

زندگی با اختلال طیف اوتیسم

از آنجایی که پزشکان اکنون AS را بخشی از ASD می دانند، افراد مبتلا به AS ممکن است اکنون بتوانند به خدمات افراد اوتیسم دسترسی داشته باشند.

رفتار فرد اوتیسم ممکن است به سادگی با آنچه جامعه انتظار دارد متفاوت باشد. با این حال، فرد ممکن است با جنبه های خاصی از AS یا ASD  خود مشکل داشته باشد. برای هر کسی که نیاز به پشتیبانی دارد، گزینه های زیر ممکن است کمک کند:

رویکردهای رفتاری و ارتباطی

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) گزارش می‌دهد که کودکان اوتیسمی ممکن است از رویکردهای زیر بهره مند شوند:

• سازماندهی
• جهت
• ساختار
• مشارکت خانواده

برخی از رویکردهای خاص که ممکن است برای افراد اوتیسم مفید باشد عبارتند از:

تحلیل رفتار

این نوعی حمایت از کودکان اوتیسم است که رفتارهای مفید را تشویق می کند و در عین حال از رفتارهای غیر مفید پرهیز می کند. انواع زیادی وجود دارد، مانند:

رفتار مثبت و حمایت: هدف از این کار شناسایی دلیل رفتار چالش برانگیز خاص کودک و جستجوی راه‌هایی برای جذاب کردن رفتار مناسب‌تر برای کودک است.

تمرین واکنش محوری: هدف این آموزش افزایش انگیزه کودک برای یادگیری یا برقراری ارتباط است.

مداخله رفتاری فشرده اولیه: هدف این مداخله کمک به کودکان اوتیسم بسیار کوچک جهت داشتن رفتاری مثبت و پرهیز از رفتار منفی است.

آموزش کارآزمایی مجزا: هدف این آموزش مهارت ها و رفتارهای خاص به شیوه ای کنترل شده و گام به گام با استفاده از بازخورد مثبت برای تشویق است.

کار درمانی اوتیسم

می تواند به فرد اوتیسم کمک کند تا جایی که ممکن است مستقل زندگی کند. ممکن است راهنمایی در مورد چگونگی انجام موارد زیر ارائه دهد:

• لباس پوشیدن
• آماده کردن وعده غذایی
• حمام کردن
• ارتباط موثر

گفتار درمانی اوتیسم

می تواند به فرد اوتیسم کمک کند تا مهارت های ارتباطی خود را بهبود بخشد.

رویکردهای تغذیه ای اوتیسم

همانطور که CDC اشاره می کند، شواهد کمی وجود دارد که برای حمایت از استفاده از رویکردهای غذایی برای کودکان اوتیسم باشد.

دارو های اوتیسم

برخی از داروها ممکن است به مدیریت برخی از ویژگی های ASD کمک کنند، مانند:

• سطوح انرژی بالا
• مشکل در تمرکز
• اضطراب
• افسردگی
• تشنج

خلاصه کلی

از سال 2013، پزشکان AS را در طبقه بندی گسترده تر ASD در نظر گرفته اند. اما فرد با تشخیص AS ممکن است مبتلا به ASD نباشد.

فرد اوتیسم لزوماً نیازی به حمایت ندارد، اما گزینه‌های مختلفی برای هر افرادی که می‌خواهد برای مدیریت عناصر ASD خود کمک کند، در دسترس است.

توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .

منابع:

medicalnewstoday