هر آنچه که باید در مورد لنفوم بدانید

لنفوم سرطان سیستم لنفاوی است؛ در لنفوسیت ها که نوعی گلبول سفید هستند، ایجاد می شود. این سلول ها به مبارزه با بیماری در بدن کمک می کنند و نقش اساسی در دفاع ایمنی بدن دارند.

از آنجایی که این نوع سرطان در سیستم لنفاوی وجود دارد، می تواند به سرعت به بافت ها و اندام های مختلف بدن گسترش یابد. لنفوم اغلب به کبد، مغز استخوان یا ریه ها گسترش می یابد.

افراد در هر سنی می توانند به لنفوم مبتلا شوند، اما یکی از شایع ترین علل سرطان در کودکان و جوانان 15 تا 24 ساله است، که اغلب قابل درمان است.

همچنین ببینید:

اندازه تومور چه ارتباطی با مرحله سرطان پستان دارد؟

انواع لنفوم

دو نوع اصلی لنفوم وجود دارد: لنفوم هوچکین و لنفوم غیر هوچکین. 

لنفوم غیر هوچکین

لنفوم غیر هوچکین، که شایع ترین نوع است، معمولاً از لنفوسیت های B و T در غدد لنفاوی یا بافت های سراسر بدن ایجاد می شود. رشد تومور در لنفوم غیر هوچکین ممکن است بر هر غدد لنفاوی تأثیر نگذارد، اغلب برخی از آنها را نادیده می گیرد و در برخی دیگر رشد می کند.

 95درصد موارد لنفوم را تشکیل می دهد.

بر اساس گزارش موسسه ملی سرطان (NCI)، لنفوم غیر هوچکین 4.2٪ سرطان را در ایالات متحده را تشکیل می دهد و خطر ابتلا به آن در طول زندگی فرد حدود 2.2٪ است.

لنفوم هوچکین

لنفوم هوچکین نوعی سرطان سیستم ایمنی است و پزشکان می توانند آن را با حضور سلول های رید اشتنبرگ که لنفوسیت های B بزرگ غیرطبیعی هستند شناسایی کنند. در افراد مبتلا به لنفوم هوچکین، سرطان معمولاً از یک گره لنفاوی به غده لنفاوی مجاور منتقل می شود.

 NCIتخمین می زند که لنفوم هوچکین 0.5٪ همه سرطان ها را تشکیل می دهد و تقریباً 0.2٪ از افراد در ایالات متحده به این نوع تشخیص داده می شوند.

علائم لنفوم

علائم لنفوم مشابه علائم برخی از بیماری های ویروسی مانند سرماخوردگی است. با این حال آنها معمولا برای یک دوره طولانی تر ادامه می دهند. برخی از افراد هیچ علامتی را تجربه نخواهند کرد. برخی دیگر ممکن است متوجه تورم غدد لنفاوی شوند. غدد لنفاوی در سراسر بدن وجود دارد. تورم اغلب در گردن، کشاله ران، شکم یا زیر بغل رخ می دهد.

تورم ها اغلب بدون درد هستند. اگر غدد بزرگ شده روی اندام ها، استخوان ها و سایر ساختارها فشار بیاورند، ممکن است دردناک شوند.  برخی افراد لنفوم را با کمردرد اشتباه می گیرند. غدد لنفاوی همچنین می توانند در طول عفونت های رایج مانند سرماخوردگی متورم شوند. در لنفوم، تورم برطرف نمی شود. همچنین اگر تورم به دلیل عفونت رخ داده باشد، درد نیز بیشتر است. همپوشانی علائم می تواند منجر به تشخیص اشتباه شود.

سایر علائم هر دو نوع لنفوم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تب مداوم بدون عفونت
• تعریق شبانه، تب و لرز
• کاهش وزن و کاهش اشتها
• خارش غیر معمول
• خستگی مداوم یا کمبود انرژی

برخی از علائم دیگر لنفوم غیر هوچکین عبارتند از:

• سرفه های مداوم
• تنگی نفس
• درد یا تورم در شکم

اگر غدد لنفاوی بزرگ شده بر روی نخاع فشار بیاورد، ممکن است درد، ضعف، فلج یا تغییر حس ایجاد شود.

لنفوم می تواند به سرعت از غدد لنفاوی به سایر قسمت های بدن از طریق سیستم لنفاوی گسترش یابد. همانطور که لنفوسیت های سرطانی به بافت های دیگر گسترش می یابند، سیستم ایمنی نمی تواند به طور موثر در برابر عفونت ها دفاع کند.

درمان لنفوم

دوره درمان بستگی به نوع لنفوم فرد و مرحله ای دارد که به آن رسیده است. لنفوم با رشد آهسته ممکن است نیازی به درمان نداشته باشد.

اگر درمان لازم باشد، ممکن است شامل موارد زیر باشد:

درمان بیولوژیک: این یک درمان دارویی است که سیستم ایمنی را برای حمله به سرطان تحریک می کند. این دارو با وارد کردن میکروارگانیسم های زنده به بدن انجام می گیرد.

آنتی بادی درمانی: متخصص پزشکی آنتی بادی های مصنوعی را وارد جریان خون می کند. این موارد به سموم سرطان پاسخ می دهند.

شیمی درمانی: متخصص درمان دارویی تهاجمی را برای هدف قرار دادن و از بین بردن سلول های سرطانی انجام می دهد.

ایمونوتراپی: این روش دوزهای رادیواکتیو پرقدرت را مستقیماً به سلول‌های سرطانی B و سلول‌های T می‌رساند تا آنها را از بین ببرد.

پرتودرمانی: پزشک ممکن است این نوع درمان را برای هدف قرار دادن و از بین بردن نواحی کوچک سرطان توصیه کند. پرتودرمانی از دوزهای متمرکز پرتو برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند.

پیوند سلول های بنیادی: این موضوع می تواند به ترمیم مغز استخوان آسیب دیده پس از شیمی درمانی یا پرتودرمانی با دوز بالا کمک کند.

استروئیدها: پزشک ممکن است برای درمان لنفوم استروئید تزریق کند.

جراحی: جراح ممکن است طحال یا سایر اندام ها را پس از گسترش لنفوم خارج کند. با این حال متخصص سرطان یا انکولوژیست معمولاً برای گرفتن نمونه ‌برداری از جراحی استفاده می‌ کند.

همچنین ببینید:

شایع ترین علائم سرطان کلیه!

عوامل خطر لنفوم

عوامل خطر مختلف می توانند خطر ابتلا به هر دو نوع لنفوم را افزایش دهند.

لنفوم غیر هوچکین

عوامل خطر برای لنفوم غیر هوچکین عبارتند از:

سن: اغلب لنفوم ها در افراد 60 سال و بالاتر رخ می دهد. با این حال برخی از انواع آن بیشتر در کودکان و جوانان ایجاد می شوند.

جنسیت: برخی از انواع آن در زنان بیشتر است. مردان در خطر ابتلا به انواع دیگر هستند.

مواد شیمیایی و تشعشع: تشعشعات هسته ای و برخی مواد شیمیایی کشاورزی با لنفوم غیر هوچکین ارتباط دارند.

نقص ایمنی: فرد با سیستم ایمنی ضعیف در معرض خطر بیشتری قرار دارد. این ممکن است به دلیل داروهای پیوند عضو یا HIV باشد.

بیماری های خود ایمنی: این نوع بیماری زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی به سلول های خود بدن حمله می کند. به عنوان مثال می توان به آرتریت روماتوئید و بیماری سلیاک اشاره کرد.

عفونت: برخی عفونت‌های ویروسی و باکتریایی که لنفوسیت‌ها را تغییر می‌دهند، مانند ویروس اپشتین بار (EBV)، خطر را افزایش می‌دهند.

ایمپلنت سینه: این موارد می توانند منجر به لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک در بافت سینه شوند.

وزن بدن و رژیم غذایی: اضافه وزن و چاقی ممکن است در ایجاد لنفوم نقش داشته باشد. با این حال تحقیقات بیشتری برای تایید پیوند ضروری است.

لنفوم هوچکین

عوامل خطر لنفوم هوچکین عبارتند از:

مونونوکلئوز عفونی: ویروس اپشتین بار (EBV) می تواند باعث مونونوکلئوز شود. این بیماری خطر ابتلا به لنفوم را افزایش می دهد.

سن: افراد 20 تا 30 ساله و افراد 55 ساله بیشتر در معرض خطر ابتلا به لنفوم هستند.

جنسیت: لنفوم هوچکین در مردان بیشتر از زنان است.

سابقه خانوادگی: اگر فردی در خانواده مبتلا به لنفوم هوچکین باشد، خطر افزایش می یابد.

عفونت HIV : این موضوع می تواند سیستم ایمنی بدن را تضعیف سازد و خطر ابتلا به لنفوم را افزایش دهد.

تشخیص لنفوم

هیچگونه غربالگری معمولی برای لنفوم وجود ندارد. اگر فردی علائم ویروسی مداوم دارد، باید به دنبال مشاوره پزشکی باشد.

یک معاینه فیزیکی، از جمله معاینه شکم، گردن، کشاله ران و زیر بغل، که در آن تورم ممکن است رخ دهد، انجام خواهند داد.

پزشک علائم عفونت را در نزدیکی غدد لنفاوی بررسی می‌کند، زیرا این موضوع می‌تواند علت بیشتر موارد تورم باشد.

آزمایش لنفوم

آزمایش‌ خون و نمونه ‌برداری: این آزمایش‌ها می‌توانند وجود لنفوم را تشخیص و به پزشک کمک کنند تا انواع مختلف را بررسی کنند.

بیوپسی: شامل نمونه برداری از بافت لنفاوی توسط جراح است. سپس پزشک آن را برای بررسی به آزمایشگاه می فرستد. جراح ممکن است یک بخش کوچک یا تمام غدد لنفاوی را بردارد.

ممکن است لازم باشد بیوپسی مغز استخوان انجام شود. این ممکن است به بی حسی موضعی، آرام بخش یا بیهوشی عمومی نیاز داشته باشد.

بیوپسی و سایر آزمایش‌ها می‌توانند مرحله سرطان را مشخص و سرایت آن به دیگر نواحی را بررسی نمایند.

آزمایش های تصویربرداری: پزشک ممکن است اسکن های تصویربرداری را درخواست کند، مانند:

• سی تی اسکن
• MRI
• پت اسکن
• تصویربرداری با اشعه ایکس از قفسه سینه، شکم و لگن
• سونوگرافی

آزمایش و نمونه گیری از مایع مغزی نخاعی: در این روش، جراح از یک سوزن بلند و نازک برای برداشتن و آزمایش مایع نخاعی تحت بی حسی موضعی استفاده می کند.

مرحله بندی سرطان به نوع، سرعت رشد و ویژگی های سلولی بستگی دارد. در مرحله 0 یا 1، سرطان در یک منطقه محدود باقی می ماند. در مرحله 4، به اندام های دورتر گسترش یافته است و پزشکان درمان آن را دشوارتر می دانند.

پزشک همچنین ممکن است لنفوم را به عنوان ناتوان توصیف کند، به این معنی که در یک مکان باقی می ماند. برخی از لنفوم ها تهاجمی هستند، به این معنی که به سایر قسمت های بدن گسترش می یابند.

با درمان، بیش از 72 درصد از افراد با تشخیص لنفوم غیر هوچکین، حداقل 5 سال زنده خواهند ماند.

با لنفوم هوچکین، 86.6٪ افرادی که تحت درمان قرار می گیرند حداقل 5 سال زنده می مانند.

با پیشرفت لنفوم، داشتن نتیجه خوب کاهش می یابد. برای هر گونه علائم سرماخوردگی یا عفونت که برای مدت طولانی ادامه دارد، ضروری است به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. تشخیص زودهنگام می تواند شانس فرد را برای درمان موفقیت آمیز افزایش دهد.

توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .

منابع:

medicalnewstoday