تشنج در کودکان

تشنج علل زیادی دارد که می تواند عمومی یا کانونی باشد. در این دسته بندی ها، انواع مختلفی وجود دارد که ممکن است بر کودکان تأثیر بگذارد.

از هر 10 نفر 1 نفر در طول زندگی دچار تشنج می شود. اختلالات تشنج می تواند از دوران کودکی شروع شود. از هر 150 کودک، 1 کودک قبل از 10 سالگی ابتلا به صرع است. انواع تشنج در کودکان در گروه‌های گسترده مشابه تشنج در بزرگسالان قرار می‌گیرد. این موارد تشنج های عمومی است که هر دو طرف مغز را درگیر می کند و تشنج های کانونی یک طرف مغز را درگیر می کند.

در حالی که صرع یکی از علل رایج تشنج های دوران کودکی است، طیف گسترده ای از بیماری ها می تواند باعث تشنج شود. گاهی اوقات کودک بدون هیچگونه دلیلی دچار تشنج می شود. ممکن است کودک دیگر هرگز دچار تشنج نشود و یا به تشنج ادامه دهد.

علل تشنج در کودکان

بسیاری از بیماری ها می توانند باعث تشنج شوند، اگرچه یکی از رایج ترین آنها اختلال صرع است. نوع تشنج فرد همیشه برای تشخیص علت آن مفید نیست، بنابراین مهم است که با پزشک مشورت کنید.

برخی از علل دیگر تشنج عبارتند از:

• مسمومیت، از جمله مواد مخدر یا الکل
• عدم تعادل الکترولیت
• هیپوگلیسمی
• آسیب های مغزی
• سرطان
• تب
• عفونت ها

تشنج در کودکان بر اساس اینکه کل مغز را درگیر می کند یا فقط یک طرف مغز را درگیر می کند به دو دسته کلی تقسیم می شود. در این دو دسته، انواع مختلفی از تشنج وجود دارد.

تشنج عمومی

تشنج عمومی هر دو طرف مغز را تحت تاثیر قرار می دهد. برخی از رایج ترین آنها عبارتند از:

صرع غایب

این اختلال باعث می شود که فرد به طور موقت هوشیاری خود را از دست دهد یا نسبت به محیط اطراف واکنش نشان ندهد. پزشکان آنها را تشنج پتی مال می نامیدند. اکثر این نوع تشنج ها فقط چند ثانیه طول می کشد.

برخی افراد تشنج‌های غیر معمول را تجربه می‌کنند که ممکن است بیشتر طول بکشد یا علائم دیگری مانند فشار وارد کردن به لب‌ها یا سایر حرکات غیرمعمول ایجاد کند.

صرع غایب در کودکان بیشتر از بزرگسالان است. از آنجایی که علائم سطحی هستند، بزرگسالان ممکن است متوجه تشنج کودکان نشوند.

داروهای ضد تشنج می توانند به پیشگیری از صرع غایب یا کاهش دفعات آن کمک کنند. در بیشتر کودکان این نوع تشنج ها در بزرگسالی خود به خود از بین می روند.

همچنین ببینید:

بیماری صرع (علت، علائم و درمان آن)

تشنج تونیک-کلونیک

تشنج‌های تونیک-کلونیک اغلب همراه با لرزش، تکان خوردن و عدم آگاهی اتفاق می افتند. برخی افراد درست قبل یا در حین تشنج فریاد می زنند یا صداهای غیرمعمول تولید می کنند. این تشنج ها معمولا کمتر از 5 دقیقه طول می کشند، اگرچه ممکن است فرد پس از پایان تشنج تغییرات عصبی موقتی داشته باشد.

مرحله تونیک ابتدا اتفاق می افتد و باعث سفت شدن ماهیچه ها می شود. این موضوع می تواند باعث زمین خوردن یا ایجاد صدا در فرد شود. ممکن است فرد زبان خود را گاز بگیرد. در مرحله بعد، مرحله کلونیک، ممکن است فرد شروع به تشنج کند و دست‌ها و پاهایش تکان بخورند.

پزشکان معمولاً تشنج های تونیک-کلونیک را تشنج گراندمال می نامند.

در طول تشنج، تنها راه درمان ایمن نگه داشتن کودک است. آنها را تکان و حرکت ندهید، بلکه آنها را تحت نظر بگیرید تا مطمئن شوید که نفس می کشند و به خود آسیب نمی رسانند. اگر تشنج تونیک-کلونیک بیش از 5 دقیقه طول کشید، با اورژانس تماس بگیرید.

صرع معمولاً باعث تشنج های تونیک-کلونیک می شود. درمان طولانی مدت شامل داروهای ضد صرع یا ضد تشنج است. اگر این داروها مؤثر نباشند، جراحی ممکن است به کاهش دفعات تشنج کمک کنند.

تشنج آتونیک

تشنج آتونیک باعث از دست دادن ناگهانی کنترل و تون عضلانی می شود. ممکن است کودک ناگهان روی زمین بیفتد. این تشنج ها می توانند کانونی باشند، از یک طرف مغز شروع شوند یا عمومی شوند و هر دو طرف مغز را تحت تاثیر قرار دهند.

تشنج آتونیک معمولاً در دوران کودکی به دلیل صرع شروع می شود. داروهای تشنج، تغییر رژیم غذایی، دستگاه های تحریک عصبی و جراحی ممکن است کمک کننده باشد.

تشنج های کانونی

تشنج کانونی فقط یک طرف مغز را تحت تاثیر قرار می دهد. برخی پزشکان آنها را تشنج جزئی می نامند. برخی از نمونه‌های تشنج کانونی عبارتند از:

تشنج های کانونی ساده

تشنج‌های کانونی ساده که تشنج‌های جزئی ساده نیز نامیده می‌شوند، بر قسمتی از مغز تأثیر گذاشته و باعث ایجاد تغییرات جزئی و سطحی در هوشیاری می‌شوند. برخی پزشکان آنها را تشنج جزئی یا تشنج کانونی آگاه می نامند.

کودک در طول یک تشنج کانونی ساده هوشیار باقی می ماند.

داروهای ضد تشنج ممکن است مفید واقع گردند. در غیر این صورت، دستگاه های قابل کاشت، تغییرات رژیم غذایی یا جراحی مغز ممکن است به کاهش دفعات این تشنج ها کمک کند.

تشنج های کانونی پیچیده

تشنج های کانونی پیچیده یا تشنج های کانونی اختلال در هوشیاری، مشابه تشنج های کانونی ساده هستند. آنها ممکن است باعث انقباضات، حرکات غیرعادی صورت یا گیج به نظر رسیدن فرد شود. برخلاف تشنج های کانونی ساده، کودک در حین تشنج آگاه نیست.

داروهای ضد تشنج ممکن است به پیشگیری از این تشنج کمک کنند. هنگامی که دارو بی اثر است، تغییر رژیم غذایی، جراحی یا دستگاه های تحریک عصبی ممکن است کمک کننده باشد.

تشنج ژنرالیزه ثانویه

این تشنج به عنوان یک تشنج کانونی شروع می شود، سپس به سایر نواحی مغز سرایت می کند و در نهایت هر دو طرف مغز را تحت تاثیر قرار می دهد. این نوع تشنج ممکن است به یک تشنج تونیک-کلونیک تبدیل شود.

درمان بستگی به نوع تشنج یا اختلال تشنجی دارد که باعث گسترش تشنج می شود. اغلب شامل داروهای ضد تشنج است.

اسپاسم نوزادی

اسپاسم نوزادی انواع خاصی از اسپاسم و تشنج در کودکان کمتر از 2 سال است. آنها بسیار کوتاه هستند و فقط 1 تا 3 ثانیه طول می کشند و باعث می شوند کودک هر چند ثانیه یک بار به مدت 5 تا 10 دقیقه دست ها و پاهای خود را سفت کرده یا تکان دهد. بسیاری از والدین ممکن است این اسپاسم ها را به عنوان تشنج تشخیص ندهند.

این تشنج ها اغلب نشانه نوع جدی تری از صرع هستند، بنابراین مهم است که به دنبال درمان زودهنگام برای کمک به جلوگیری از آسیب عصبی و بهبود رشد کودک باشید. داروهای ضد تشنج معمولاً مؤثر نیستند. بلکه پزشکان ممکن است درمان های دیگری مانند استروئیدها را توصیه کنند. اگر داروها مؤثر نباشند، پزشک ممکن است جراحی یا سایر روش ها را توصیه کند.

همچنین ببینید:

افت قند خون نوزادان – علائم، تشخیص و درمان

خلاصه کلی

در حالی که بسیاری از والدین ممکن است تشنج را به عنوان لرزش و تشنج تصور کنند، اما تشنج به اشکال مختلفی ظاهر می شود. برخی از تشنج ها آنقدر سطحی هستند که والدین ممکن است آنها را اصلا متوجه نشوند.

به همین دلیل باید با پزشک در مورد هرگونه تغییر در رفتار یا هوشیاری کودک خود صحبت کنید.

مشاهده برخی از تشنج ها، به ویژه تشنج های تونیک-کلونیک و تب، می تواند بسیار خطرناک باشد. مداخله نکنید و سعی نکنید تشنج را متوقف کنید. بلکه مطمئن شوید که کودک در مکان و موقعیت امنی است و منتظر بمانید تا تشنج تمام شود.

برای هر تشنج که بیش از 15 دقیقه طول بکشد یا اگر کودک در حین تشنج آسیب دید، با اورژانس تماس بگیرید.

توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .

منابع:

medicalnewstoday