بیش از ۳.۵ میلیون بزرگسال و کودک در ایالت متحده امریکا با اختلال طیف اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند. این مقدار حدود یک نفر در میان هر ۶۸ کودکی است که به دنیا می اید.

در سال های اخیر افراد زیادی با اختلال اوتیسم شناسایی شده اند. این افزایش نشان می دهد که افراد باید دانش بیشتری در این مورد داشته باشند. اما هنوز هم شایعات و تصورات نادرستی در مورد بیماری اوتیسم وجود دارد.

Young girl standing in backyard surrounded by bubbles

در این مقاله قصد داریم ۹ موردی که ممکن است در مورد اختلال اوتیسم ندانید را بیان کنیم. پس همراه ما باشید.

کودکان زمانی که با اختلال اوتیسم شناسایی می شوند ممکن است بسیار کم سن و سال باشند:

ممکن است کودکانی که به اوتیسم مبتلا هستند در سن ۱۸ ماهگی یا کمتر از آن تشخیص داده شوند. اما بیشتر تشخیص ها در سن ۲۴ ماهگی یا بالاتر از آن اتفاق می افتد که در این نقطه از زندگی تشخیص قابل اعتمادتر خواهد بود.

کودکانی که با اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند مشکلاتی را در ارتباط اجتماعی خود خواهند داشت اما این موضوع برای سنشان طبیعی است.

هیچ تست پزشکی یا آزمایش خون برای تشخیص بیماری اوتیسم وجود ندارد. به همین خاطر پزشک سعی می کند رفتار کودک را از طریق غربالگری توسعه ای بررسی کند و سپس ارزیابی های تشخیصی گسترده و جامعی را در این زمینه انجام دهد.

همچنین پزشک توصیه می کند فرد موردنظر به طور مرتب با یک متخصص در ارتباط باشد و رفتارهای او مورد بررسی قرار گیرد.

طیف وسیعی از نشانه ها وجود دارد:

نشانه های اختلال اوتیسم می تواند بسته به هر فرد بسیار گسترده باشد. در برخی از افراد نشانه های این اختلال خفیف است و در بعضی دیگر نشانه های موجود بسیار پر رنگ تر خواهد بود.

اما نشانه های اوتیسم در برگیرنده مشکل در مهارت های اجتماعی و رفتارهای اجتماعی همچون بسیار درون گرا بودن، بازی نکردن با سایر کودکان و تماس چشمی نداشتن است. کودکانی که با اختلال اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند ممکن است برخی از رفتارهای خاص را بارها و بارها تکرار نمایند یا ممکن است در مورد اسباب بازی های خود وسواس به خرج دهند.

کمبود مهارت زبانی نیز یکی از نشانه های رایج و شناخته شده این نوع اختلال است. ۲۰ الی ۳۰ درصد از افرادی که به اختلال اوتیسم مبتلا هستند نمی توانند به خوبی از مهارت های زبانی و شفاهی خود استفاده نمایند اما این موضوع همیشه و در همه افراد صدق نمی کند.

یکی دیگر از نشانه های هشدار دهنده این است که کودک به صدا بسیار حساس باشد، بسیار کج خلقی نماید، به صحبت های دیگران پاسخ ندهد، به اشیای جالب و جذاب اشاره ننماید و دوست نداشته باشد با کودکان دیگر بازی کند.

به نظر می رسد شیوع این اختلال در حال رشد و افزایش است:

آمارهایی که در مورد اوتیسم وجود دارد بسیار متغیر و متنوع است اما CDC تخمین زده است که از هر ۶۸ کودکی که به دنیا می اید یک نفر به اختلال اوتیسم مبتلاست. اختلاف نظرهای زیادی در مورد این موضوع بین متخصصان وجود دارد.

برخی از متخصصان بر این باورند که چنین شیوعی به خاطر ترکیب شیوع و تشخیص است.

معیارهایی که برای تشخیص اوتیسم وجود دارد در حال تغییر است و همین امر موجب شده است کودکان بیشتری با اختلال اوتیسم شناسایی شوند.

همچنین برخی از متخصصان بر این باورند که افزایش آگاهی در میان افراد به تشخیص چنین شرایطی کمک کرده است. تغییر در نحوه تشخیص و آگاهی بیشتر تاثیرات قابل توجهی در این حوزه داشته است اما این همه ماجرا نیست. تحقیقات بیشتری برای تعیین این آمار و ارقام نیاز است و نمی توان تنها به چنین اعدادی تکیه کرد.

پسران به احتمال زیاد بیشتر از دختران با این اختلال شناسایی می شوند:

اختلال اوتیسم در پسران حدود ۴.۵ برابر بیشتر از دختران است اما این یک موضوع کلیشه ای است که همه افراد اوتیسمی مردان سفید پوست هستند. افراد با هر نژاد و جنسیتی ممکن است به چنین اختلالی مبتلا شوند.

اگرچه پسران زودتر از دختران با این اختلال شناسایی می شوند اما شواهد رو به رشدی وجود دارد که نشان می دهد تعداد افراد اوتیسمی در میان دختران نیز در حال شناسایی است. تعداد اندک غربالگری اوتیسم برای دختران کم سن و سال به خاطر این است که افراد انتظارات بیشتری از پسران دارند.

بیشتر مردم بر این باورند که دختران خجالتی هستند و اگر به درستی صحبت نکنند یا ترجیح بدهند با خودشان بازی کنند این یک موضوع عادی است.

همچنین افراد به غلط بر این باور هستند که پسران باید با دوستان خود بازی کنند و سر و صدای بیشتری داشته باشند. زمانی که می بینند پسربچه با دوستانش بازی نمی کند بسیار به آن توجه می کنند و همین امر باعث می شود شناسایی و تشخیص اوتیسم در پسران بیشتر باشد.

اوتیسم ممکن است قبل از تولد آغاز گردد:

دانشمندان هنوز به درستی نمی دانند چه چیزی باعث ابتلای افراد به اختلال اوتیسم می شود. بیشتر متخصصان بر این باورند که ترکیبی از ژنتیک و فاکتورهای محیطی می تواند خطر توسعه اوتیسم در افراد را افزایش دهد اما هنوز هم موارد ناشناخته زیادی در این مورد وجود دارد.

شواهد رو به رشدی وجود دارد که کودکان ممکن است اوتیسم را قبل از تولد به همراه خود داشته باشند. این یک نقطه بحرانی است.

بیشتر افراد بر این باورند که اختلال اوتیسم یک موضوع قبل از تولد است زیرا سلول هایی در مغز شناسایی شده است که در این افراد متفاوت است. این سلول ها قبل از تولد نوازد توسعه پیدا می کنند.

تحقیقات انجام شده نشان می دهد مصرف برخی از داروها در طول دوران بارداری می تواند خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد. در والدینی که سن بالایی دارند خطر ابتلای فرزند به اوتیسم افزایش پیدا می کند. همچنین اگر یکی از فرزندان خانواده به اوتیسم مبتلا باشد شانس ابتلای سایر کودکان خانواده به اوتیسم افزایش پیدا می کند.

کودکانی که با اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند ممکن است سایر مشکلات سلامتی را نیز داشته باشند:

افرادی که به اوتیسم مبتلا هستند خطر بیشتری برای داشتن سایر مشکلات سلامتی نیز خواهند داشت. حدود ۱ درصد از افرادی که با این شرایط دست و پنجه نرم می کنند سندرم X شکننده را دارند که یک نوع اختلال ژنتیکی است.

بیش از ۳۹ درصد افراد اوتیسمی در دوران بزرگسالی خود صرع را نیز تجربه می کنند. این افراد بیشتر از سایرین در معرض ابتلا به اضطراب، ADHD، افسردگی، مشکلات خواب، آلرژی و مشکلات شکمی قرار دارند.

واکسن ها باعث ابتلای افراد به اوتیسم نمی شود:

اگرچه عدم توافق زیادی در مورد ارتباط واکسن های دوران کودکی و اوتیسم وجود دارد اما هنوز هم شایعاتی در این مورد شنیده می شود. متخصصان بر این باورند که واکسن باعث ابتلای کودکان به اختلال اوتیسم نمی شود.

این نظریه از سال ۱۹۹۸ بعد از یک مطالعه کوچک بیان شد که ادعا می کرد ارتباطی بین واکسن و اوتیسم پیدا کرده است. این مطالعه مورد نقد قرار گرفت و مجله ای که آن را منتشر کرده بود به آن واکنش نشان داد.

قبلا افراد بر این باور بودند که Thimerosal( ماده تشکیل دهنده برخی از واکسن ها) می تواند خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد اما ارتباط آن با این اختلال پیدا نشد. مطالعات و تحقیقات بعدی نشان داد که واکسن برای کودکان امن است و هیچ ارتباطی به اوتیسم ندارد.

مداخله زودهنگام یک موضوع کلیدی است:

درمانی برای اختلال اوتیسم وجود ندارد اما مداخله زودهنگام می تواند به این افراد کمک کند. بیشتر بزرگسالانی که با این اختلال دست و پنجه نرم می کنند بر این باورند که نیازی به درمان ندارند. تجزیه و تحلیل کاربردی رفتار(ABA) و درمان فیزیکی، گفتاری و شغلی در این شرایط مورد استفاده قرار می گیرد. به نظر می رسد شواهد بسیار زیادی در مورد ABA وجود داشته باشد.

معمولا در ابتدا دلایلی که کودک را وا دار به تنهایی می کند تشخیص داده می شود. در این شرایط به کودکان یاد می دهند چگونه تماس چشمی بهتری با سایر افراد داشته باشند.

هرچقدر درمان کودک سریع تر و در مراحل اولیه آغاز شود می توان دستاورهای بهتری را انتظار داشت. همچنین داروهایی برای مدیریت برخی از نشانه های اوتیسم همچون داروهای ضد افسردگی، ضد صرع یا داروهایی برای کمک به تمرکز وجود دارد.

ارزیابی و مداخله ممکن است رایگان در اختیار افراد قرار گیرد:

فکر می کنید کودکتان به اختلال اوتیسم مبتلا شده است؟ اگر چنین است می توانید از ارزیابی های رایگان استفاده کنید. معمولا مراکزی برای غربالگری این گونه کودکان وجود دارد که با کمی تحقیق می توانید آن ها را پیدا کنید.