لارنژیت و نکات کلیدی آن
لارنژیت نوعی بیماری دستگاه تنفسی است که بهتر است قبل رسیدن به مراحل حاد و افزایش عفونت به موقع درمان شود. صدای ضعیف شده و یا از دست دادن صدا از علائم آن هستند.
لارنژیت چیست؟
لارنژیت زمانی رخ می دهد که حنجره یا تارهای صوتی شما در اثر استفاده بیش از حد، تحریک یا دچار عفونت ملتهب می شوند.
لارنژیت می تواند حاد (کوتاه مدت) باشد و کمتر از سه هفته طول بکشد. یا می تواند مزمن (طولانی مدت) باشد که بیش از سه هفته طول بکشد.
بسیاری از شرایط می توانند منجر به التهاب حنجره می شود.
عفونت های ویروسی، عوامل محیطی و عفونت های باکتریایی همگی می توانند باعث التهاب حنجره شوند.
همچنین ببینید:
آیا لارنژیت از علائم کرونا است؟
چه چیزی باعث التهاب حنجره می شود؟
1- لارنژیت حاد
لارنژیت حاد یک بیماری موقتی است که در اثر استفاده بیش از حد از تارهای صوتی ایجاد می شود. همچنین می تواند ناشی از عفونت باشد.
درمان بیماری زمینه ای باعث از بین رفتن التهاب حنجره می شود.
لارنژیت حاد می تواند ناشی از موارد زیر باشد:
- عفونت های ویروسی
- فشار دادن تارهای صوتی با صحبت کردن یا فریاد زدن
- عفونت های باکتریایی
- نوشیدن الکل زیاد
2- لارنژیت مزمن
لارنژیت مزمن ناشی از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض مواد محرک است. معمولاً شدیدتر است و اثرات طولانی‌تری نسبت به لارنژیت حاد دارد.
لارنژیت مزمن می تواند ناشی از موارد زیر باشد:
- قرار گرفتن مکرر در معرض مواد شیمیایی مضر یا آلرژن ها
- رفلکس اسید
- عفونت های مکرر سینوسی
- سیگار کشیدن یا بودن در کنار افراد سیگاری
- استفاده بیش از حد از صدای شما
- عفونت های مخمری با درجه پایین ناشی از استفاده مکرر از استنشاق آسم
سرطان، فلج تارهای صوتی یا تغییر شکل تارهای صوتی با افزایش سن نیز می تواند باعث گرفتگی صدا و گلودرد مداوم شود.
علائم لارنژیت
شایع ترین علائم لارنژیت عبارتند از:
- صدای ضعیف شده
- از دست دادن صدا
- گلو خشن و خشک
- غلغلک دادن مداوم یا تحریک جزئی گلو
- سرفه خشک
این علائم معمولاً خفیف هستند و با استراحت دادن به صدای شما قابل درمان هستند.
نوشیدن آب یا سایر مایعات بدون کافئین می تواند به روان شدن گلوی شما کمک کند.
لارنژیت در نوزادان و کودکان
نوزادان و کودکان اگر اغلب در اطراف کودکان دیگر باشند، ممکن است مستعد ابتلا به لارنژیت باشند.
هر دو عفونت ویروسی و باکتریایی می توانند به سرعت از کودکی به کودک دیگر سرایت کنند.
اگر کودک شما زیاد فریاد بزند یا آواز بخواند، التهاب حنجره نیز ممکن است ایجاد شود. این باعث ایجاد برجستگی در تارهای صوتی آنها می شود.
اگر متوجه شدید صدای کودکتان خشن یا ضعیف است یا می گوید گلویش درد می کند، مطمئن شوید که صدایش را آرام می کند.
همچنین از آنها بخواهید مایعات بنوشند تا التهاب حنجره ویروسی را کاهش دهند. لارنژیت معمولا در عرض دو هفته از بین می رود.
اگر علائم کودکتان بهبود نیافت یا بدتر شد، آنها را نزد پزشک ببرید.
پزشک می تواند تعیین کند که آیا عوامل دیگری باعث ایجاد التهاب حنجره می شوند یا به آنتی بیوتیک برای عفونت باکتریایی نیاز است.
اپی گلوتیت
برخی علائم همچنین می تواند نشان دهد که کودک شما یک عفونت باکتریایی جدی در اطراف حنجره دارد که اپی گلوت نامیده می شود.
اپی گلوت فلپ بافتی است که حنجره (جعبه صدا) و نای (لوله تنفسی) را هنگام خوردن یا نوشیدن می پوشاند. ذرات غذا و مایعات را از ریه های شما دور نگه می دارد.
اپی گلوتیت عفونت اپی گلوت و بافت اطراف آن است.
در طول اپی گلوتیت، بافت به حدی متورم می شود که می تواند نای را ببندد.
اپی گلوتیت در صورت عدم درمان می تواند کشنده باشد.
اگر فرزندتان موارد زیر را دارد فوراً به پزشک مراجعه کنید:
- مشکل در بلع
- مشکلات تنفسی، مانند نیاز به خم شدن به جلو برای نفس کشیدن
- بزاق اضافی
- صداهای پر سر و صدا و بلند هنگام تنفس
- صدای خفه شده
- تب
به طور معمول، کودک شما برای دریافت درمان نیاز به بستری در بیمارستان دارد.
به کودک شما آنتی بیوتیک IV و اغلب گلوکوکورتیکوئید یا دگزامتازون داده می شود.
اپی گلوتیت بیشتر کودکان 2 تا 6 ساله را مبتلا می کند. اما کودک در هر سنی یا بزرگسالی ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد.
واکسن Hib از کودکان در برابر باکتری هموفیلوس آنفلوانزا نوع b محافظت می کند.
این واکسن به کاهش تعداد موارد اپی گلوتیت ناشی از این باکتری ها کمک کرده است.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
شما همچنین ممکن است علائم رایجی داشته باشید که به این معنی است که وضعیتی شبیه به لارنژیت دارید، از جمله:
- ضایعاتی مانند زخم
- کیست یا گره روی تارهای صوتی شما
- نارسایی تنش عضلانی، یک وضعیت صوتی ناشی از استفاده غیر طبیعی از عضلات صوتی
- فلج تارهای صوتی
برخی از علائم می توانند جدی باشند یا نشان دهنده مشکلات اساسی باشند.
این علائم عبارتند از:
- مشکل در بلع
- خون سرفه کردن
- تبی که با درمان از بین نمی رود
- درد ناتوان کننده در گلو
اگر علائم رایج بعد از یک هفته از بین نرفت یا بدتر شد به پزشک مراجعه کنید.
تشخیص لارنژیت
لارنژیت بر تارهای صوتی و جعبه صوتی شما تأثیر می گذارد.
پزشک شما اغلب با تشخیص بصری شروع می کند و از یک آینه مخصوص برای مشاهده تارهای صوتی شما استفاده می کند.
آنها همچنین ممکن است یک لارنگوسکوپی برای بزرگنمایی حنجره برای مشاهده آسان انجام دهند.
در حین لارنگوسکوپی، پزشک یک لوله نازک و قابل انعطاف را با یک دوربین میکروسکوپی از طریق دهان یا بینی شما می‌چسباند.
سپس پزشک شما علائم زیر را از لارنژیت بررسی می کند:
- تحریک
- سرخی
- ضایعات روی حنجره
- تورم گسترده، نشانه ای از علل محیطی لارنژیت
- تورم تارهای صوتی، که می تواند نشانه ای از استفاده بیش از حد از تارهای صوتی باشد
اگر پزشک شما ضایعه یا توده مشکوک دیگری را ببیند، ممکن است برای رد کردن سرطان گلو، بیوپسی را تجویز کند.
در طول بیوپسی، پزشک شما یک قطعه کوچک از بافت را برمی دارد تا بتوان آن را در آزمایشگاه بررسی کرد.
درمان هایی برای کاهش علائم
اگر ویروسی باعث لارنژیت حاد شده باشد، علائم معمولاً بدون درمان در عرض هفت روز ناپدید می شوند.
پزشکان لارنژیت باکتریایی را با آنتی بیوتیک درمان می کنند، اگرچه این شکل از لارنژیت نادر است.
پزشک شما ممکن است کورتیکواستروئیدها، داروهایی که می توانند التهاب را کاهش دهند، برای درمان حنجره حاد و مزمن تجویز کند.
این درمان ها به کاهش تورم تارهای صوتی و حنجره کمک می کنند.
کورتیکواستروئیدها می توانند علائم لارنژیت، به ویژه لارنژیت حاد ویروسی را درمان و تسکین دهند.
برای لارنژیت مزمن، بهترین درمان این است که علت مشکل زمینه ای برطرف شود.
مانند لارنژیت حاد، سایر بیماری ها مانند دیسفونی یا فلج تارهای صوتی را می توان با استراحت، درمان صوتی ارائه شده توسط آسیب شناس گفتار یا اقدامات جزئی درمان کرد.
در مورد فلج تارهای صوتی، درمان می تواند شامل فونوسرجری باشد.
فونوسرجری موقعیت یا شکل تارهای صوتی را تغییر می دهد تا تنش ناشی از صدا را کاهش دهد.
نکات طلایی برای لارنژیت
- برای کاهش خشکی از یک مرطوب کننده استفاده کنید یا بخار را استنشاق کنید.
- برای تجزیه و تحلیل و اصلاح روش استفاده از صدای خود و هر گونه الگوی گفتاری غیرعادی که بر تارهای صوتی و جعبه صوتی شما فشار وارد می کند، درمان صوتی دریافت کنید.
- مایعات زیاد بنوشید.
- با 1/2 قاشق چایخوری نمک و 1/2 قاشق چایخوری جوش شیرین در 8 اونس آب گرم را غرغره کنید.
- به صدایت استراحت بده از جیغ زدن یا صحبت با صدای بلند برای مدت طولانی خودداری کنید.
- از داروهای ضد احتقان که می توانند گلو را خشک کنند خودداری کنید.
- پاستیل را بمکید تا گلویتان روان بماند.
- از زمزمه کردن خودداری کنید که می تواند صدا را خسته کند.
عوارض احتمالی
در موارد نادر، التهاب تارهای صوتی می تواند باعث ناراحتی تنفسی شود که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.
عفونت باکتریایی که باعث اپی گلوتیت میشود، می‌تواند فراتر از اپی گلوت و حنجره به سایر نواحی در دستگاه تنفسی و در جریان خون گسترش یابد.
اگر عفونت باکتریایی دارید، برنامه درمانی پزشک خود را از نزدیک دنبال کنید تا از گسترش عفونت جلوگیری کنید.
اگر یک بیماری زمینه ای مانند فلج تارهای صوتی یا سرطان گلو باعث التهاب حنجره شما شود، اگر این بیماری درمان نشود، عوارض می تواند شدید باشد.
فلج شدن تارهای صوتی می تواند باعث مشکلات تنفسی و بلع شود. غذا همچنین می تواند وارد ریه ها شود که می تواند باعث ذات الریه شود.
سرطان پیشرفته گلو می تواند کشنده باشد یا نیاز به جراحی یا شیمی درمانی داشته باشد.
اگر علائم لارنژیت شما بر توانایی شما برای خوردن، صحبت کردن یا تنفس تأثیر می گذارد یا اگر باعث درد شدید شما می شود، به پزشک خود مراجعه کنید.
هرچه زودتر علائم جدی لارنژیت را برطرف کنید، احتمال بیشتری وجود دارد که پزشک بتواند شرایط زمینه ای احتمالی را درمان کند.
نکاتی برای سالم نگه داشتن تارهای صوتی
بهترین راه برای سالم نگه داشتن تارهای صوتی و جعبه صوتی این است که آنها را مرطوب و عاری از عوامل تحریک کننده نگه دارید.
همچنین ببینید:
درمان های خانگی برای بازیابی صدا و تقویت آن
برای جلوگیری از تحریک کننده های رایج:
- از سیگار کشیدن و قرار گرفتن در کنار افراد سیگاری خودداری کنید
- مصرف الکل و کافئین خود را محدود کنید
- برای جلوگیری از سرماخوردگی و عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی دست های خود را به طور مرتب بشویید
- از مواد شیمیایی سمی در محل کار خودداری کنید
- از خوردن غذاهایی که باعث سوء هاضمه و سوزش سر دل می شوند خودداری کنید
علاوه بر این، سعی کنید از صاف کردن گلو خودداری کنید. این باعث افزایش التهاب و تحریک می شود.
توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .
منابع:
دیدگاه تان را بنویسید