سندرم پرش عضلانی

سندرم پرش عضلانی یا فاسیکولاسیون خوش خیم انقباض مداوم عضلانی، سوزش یا بی حسی در یک یا چند عضله است. انقباضات عضلانی معمولاً خطرناک نیست. با این حال بسیاری از افراد همچنان برای این وضعیت به پزشک مراجعه می کنند.

سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم (BFS) نادر است و می تواند با اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) که به عنوان بیماری لو گریگ نیز شناخته می شود، اشتباه گرفته شود.

درمان بر مدیریت علائم و کاهش سطح استرس برای کمک به افراد برای حفظ استاندارد بالای زندگی متمرکز است.

سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم چیست؟

فاسیکولاسیون معمولاً به عنوان انقباض عضلانی شناخته می شود. انقباضات عضلانی طبیعی است و اکثر افراد در برخی مواقع آن را تجربه خواهند کرد. نمونه‌های معمولی این وضعیت عبارتند از پرش پلک یا اسپاسم پا.

این انقباض به دلیل قوی بودن افراد آن را احساس می کنند. با این حال باعث تکان ناگهانی یا انقباض کامل در عضله نمی شود.

ماهیچه ها واحدهای حرکتی شامل گروهی از رشته های عضلانی و عصبی دارند. زمانی که بدن به حرکت آنها نیاز داشته باشد، می توانند این کار را فورا انجام دهند.

این وضعیت خارج از کنترل مغز است و حرکت حاصل می تواند غیرمنتظره باشد.

افراد مبتلا به BFS دچار انقباض مداوم، سوزش یا بی حسی در یک یا چند ماهیچه خود می شوند.

BFS باعث انقباض مزمن عضلانی می شود که می تواند برای مدت زمان طولانی ادامه داشته باشد یا به طور منظم عود کند. لرزش ها ممکن است در عضلات به طور تصادفی ایجاد شده و با گذشت زمان بهتر یا بدتر شوند.

همچنین ببینید:

گرفتگی عضلات ساق پا؛ دلایل و درمان

علل سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم

BFS  نادر است و علت دقیق آن همچنان ناشناخته است. بر اساس یک نظریهBFS  پاسخی به عفونت ویروسی است.

فاسیکلاسیون می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، مانند استفاده از برخی مواد یا داروها، به ویژه داروهای آلرژی.

داروهایی که ممکن است فاسیکولاسیون را تحریک کنند عبارتند از:

• بتا آگونیست ها
• کلرفنیرامین
• دیمن هیدرینات
• نورتریپتیلین
• متیل فنیدات
• سودوافدرین

این انقباضات معمولاً با قطع مصرف دارو از بین می‌روند و باعث ایجاد  BFS نمی‌شوند.

این لرزش ها همچنین ممکن است به دلیل ضربه و آسیب یا علائم اضطراب یا افسردگی باشد. آنها گاهی اوقات می توانند با سایر علائم مرتبط با استرس مانند سندرم روده تحریک پذیر، سوزش سر دل و سردرد مرتبط باشند.

برخی افراد که فاقد برخی مواد معدنی مانند منیزیم یا کلسیم هستند نیز ممکن است دچار انقباض عضلانی شوند.

فاسیکولاسیون ممکن است با سایر عوامل مانند موارد زیر رخ دهد:

• تمرین های ورزشی دشوار
• مصرف الکل
• سیگار کشیدن
• خستگی
• مصرف کافئین

علائم سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم

لرزش اغلب در ساق پا و ران اغلب رخ می دهد اما با این حال ممکن است تقریباً در هر نقطه از بدن ایجاد شود. فاسیکولاسیون ها ممکن است به طور تصادفی ظاهر شوند یا ممکن است برای مدت طولانی در یک عضله باقی بمانند.

این لرزش ها زمانی که بدن در حال استراحت است بیشتر محسوس خواهد بود. پس از مدتی فرد ممکن است درد در عضله آسیب دیده را نیز تجربه کند. عضله ممکن است به خوبی به ورزش پاسخ ندهد و بسیاری از افراد نیز احساس ضعف می کنند.

بیش از 70 درصد افراد دچار وضعیت فاسیکولاسیون های خوش خیم هستند که به ندرت با یک اختلال عصبی عضلانی جدی همراه است. این افراد همچنین ممکن است دچار بی حسی و گرفتگی در عضلات آسیب دیده شوند.

همچنین به نظر می‌رسد علائم BFS برای افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، عامل استرس و اضطراب باشد.

مشخص نیست که آیا استرس و اضطراب علائم را بدتر می کند یا خیر. اگر استرس علائم را تشدید کند، این وضعیت می تواند باعث ایجاد چرخه ای از علائم BFS و اضطراب شود.

محققان خاطرنشان کردند که مطالعات بیشتری مورد نیاز است تا مشخص شود که درمان بیماران BFS برای اضطراب آنها چه تأثیری بر علائم فیزیکی آنها دارد.

علائم دیگر و متفاوت این وضعیت عبارتند از:

• ناتوانی در ورزش کردن
• خارش یا لرزش در عضلات
• لرزش ناگهانی سریع و تکان دهنده یا اسپاسم عضلانی غیر ارادی
• سفتی و سختی عضلات
• خستگی عمومی
• علائم اضطراب، مانند یک توده در گلو، سردرد یا تنگی نفس

تشخیص سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم

هنگام تشخیص BFS ، پزشکان به دنبال موارد مختلف هستند. آن‌ها رفلکس‌های تاندون فرد را آزمایش کرده و سابقه پزشکی، سابقه شخصی و سطح استرس او را مورد بررسی قرار می دهند. پزشک معمولاً تست های قدرت و مقاومت را نیز انجام می دهد.

بیشتر تشخیص ها بر روی رد سایر اختلالات جدی تر، مانند ام اس (MS) یا ALS متمرکز است.

اگر پزشک تصور کند که ممکن است یک فرد شرایط جدی‌تری داشته باشد، ممکن است آزمایش‌های عصبی، آزمایش خون و الکترومیوگرافی را برای رد آسیب عصبی انجام دهد BFS .با آسیب عصبی مرتبط نیست، بنابراین یافتن هر گونه آسیب عصبی می تواند نشانه ای از یک اختلال متفاوت باشد.

درمان سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم

پزشکان ممکن است داروهایی را برای درمان لرزش یا گرفتگی عضلات تجویز کنند. برخی از داروهای ضد التهابی یا شل کننده های عضلانی ممکن است به افراد مبتلا به درد، خستگی و التهاب کمک کنند. اگر آزمایش خون هر گونه کمبود مواد معدنی را مشخص کند، فرد ممکن است از مکمل ها استفاده کند.

به دلیل ارتباط قوی BFS با استرس و اضطراب، برای افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، باید سعی کنند استرس و اضطراب روزانه خود را کاهش دهند.

موارد زیر می تواند به کاهش اضطراب کمک کند:

• مدیتیشن، تمرین یوگا یا گوش دادن به موسیقی آرام بخش
• گذراندن وقت با حیوان خانگی، نشان داده شده است که استرس، ترس و اضطراب را کاهش می دهد
• داشتن یک رژیم غذایی متعادل و مغذی
• مصرف پروبیوتیک ها

درمان فاسیکولاسیون های خوش خیم ممکن است سخت باشد. با این حال بسیاری از افراد متوجه می شوند که می توانند علائم خود را با تغییر سبک زندگی کنترل کنند.

در صورت ادامه دار شدن علائم، تشدید شدن یا ایجاد مشکل در زندگی، باید به پزشک مراجعه کرد.

مقایسه BFS با  ALS

BFS و ALS ممکن است علائم مشابهی را نشان دهند. با این حال این دو اختلال با یکدیگر متفاوت هستند.

یکی از علائم کلیدی ALS چیزی است که به عنوان تحلیل عضلانی شناخته می شود. عضلات آسیب دیده به مرور زمان آتروفی یا کوچکتر می شوند. فرد مبتلا به ALS با پیشرفت بیماری دچار ضعف می شود. تحلیل عضلانی معمولا با BFS اتفاق نمی افتد.

در حالی که هر دو شرایط باعث ایجاد فاسیکولاسیون عضلانی می‌شوند، به نظر می‌رسد که فاسیکولاسیون در BFS گسترده‌تر است. این انقباض عضله را در حین استراحت نیز تحت تأثیر قرار می دهد. اما پس از شروع به استفاده از عضله لرزش ها متوقف می شوند.

در ALS، لرزش می تواند از یک نقطه شروع شود و در نواحی نزدیک به آن گسترش می یابد.

بسیاری از افراد مبتلا به BFS نگران هستند که این وضعیت به ALS تبدیل شود. این دو اختلال با هم متفاوت هستند و به نظر نمی‌رسد ارتباط قابل توجهی با یکدیگر داشته باشند.

همچنین ببینید:

چه چیزی باعث اسپاسم عضلانی می شود؟

شرایط سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم

BFS هیچ علت شناخته شده یا درمان دائمی ندارد و علائم می تواند زندگی روزمره را مختل سازد. تغییراتی در سبک زندگی وجود دارد که می تواند به ایجاد تفاوت در برخی افراد کمک کند.

اگر فرد دچار انقباضات عضلانی مداوم است و همچنان تشخیص داده نشده است، باید به پزشک مراجعه کند. پزشک ممکن است نیاز داشته باشد که سایر علل احتمالی یا شرایط زمینه ای را رد کند.

با همکاری مستقیم با پزشک برای تشخیص BFS و ایجاد یک برنامه درمانی، بسیاری از افراد متوجه می شوند که می توانند علائم خود را به خوبی مدیریت کنند.

توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .

منابع:

medicalnewstoday