راشیتیسم چیست؟ – از 5 عامل خطر تا درمان
راشیتیسم اختلالی است که می تواند به دلیل کمبود ویتامین D، کلسیم یا فسفات ایجاد شود. در این مقاله با علائم، تشخیص و درمان راشیتیسم آشنا شوید.
راشیتیسم یک اختلال اسکلتی است که به دلیل کمبود ویتامین D، کلسیم یا فسفات ایجاد می شود. این مواد مغذی برای رشد استخوان های قوی و سالم مهم هستند.
افراد مبتلا به راشیتیسم ممکن است استخوان‌های ضعیف و نرم، کاهش رشد و در موارد شدید، ناهنجاری‌های اسکلتی داشته باشند.
ویتامین D به بدن شما کمک می کند تا کلسیم و فسفات را از روده جذب کند. شما می توانید ویتامین D را از محصولات غذایی مختلف از جمله شیر، تخم مرغ و ماهی دریافت کنید. هنگامی که در معرض نور خورشید قرار می گیرید، بدن شما نیز ویتامین تولید می کند.
کمبود ویتامین D حفظ سطوح کافی کلسیم و فسفات را برای بدن دشوار می سازد. هنگامی که این اتفاق می افتد، بدن شما هورمون هایی تولید می کند که باعث می شود کلسیم و فسفات از استخوان های شما آزاد شود.
وقتی استخوان های شما فاقد این مواد معدنی باشند، ضعیف و نرم می شوند.
این اختلال در کودکان بین 6 تا 36 ماهه بیشتر شایع است. کودکان بیشتر در معرض خطر ابتلا به راشیتیسم هستند زیرا هنوز در حال رشد هستند.
اگر کودکان در منطقه‌ای با نور خورشید کم زندگی می‌کنند، از رژیم گیاهخواری پیروی می‌کنند یا محصولات لبنی مصرف نمی‌کنند، ممکن است ویتامین D کافی دریافت نکنند. در برخی موارد، این بیماری ارثی است.
چه کسانی در معرض خطر ابتلا به راشیتیسم هستند؟
عوامل خطر این بیماری شامل موارد زیر است:
1- سن
راشیتیسم در کودکان بین 6 تا 36 ماهه بیشتر شایع است.
در این دوره زمانی، کودکان معمولاً رشد سریعی را تجربه می کنند.
این زمانی است که بدن آنها به بیشترین مقدارکلسیم و فسفات برای تقویت و رشد استخوان های نیاز دارد.
2- رژیم غذایی
اگر رژیم گیاهخواری بدون ماهی، تخم مرغ یا شیر داشته باشید، در معرض خطر ابتلا به راشیتیسم هستید.
همچنین اگر در هضم شیر مشکل دارید یا به قند شیر (لاکتوز) حساسیت دارید، در معرض خطر بیشتری هستید.
نوزادانی که فقط با شیر مادر تغذیه می شوند ممکن است دچار کمبود ویتامین D شوند.
شیر مادر حاوی ویتامین D کافی برای جلوگیری از راشیتیسم نیست.
همچنین ببینید:
ویتامین D قرصش بهتره یا آمپولش؟
3- رنگ پوست
کودکان آفریقایی، جزایر اقیانوس آرام و خاور میانه در معرض خطر ابتلا به راشیتیسم هستند زیرا پوست تیره ای دارند.
پوست تیره به اندازه پوست روشن به نور خورشید واکنش نشان نمی دهد، بنابراین ویتامین D کمتری تولید می کند.
4- موقعیت جغرافیایی
بدن ما وقتی در معرض آفتاب قرار می گیرد ویتامین D بیشتری تولید می کند، بنابراین اگر در منطقه ای با نور کم خورشید زندگی می کنید بیشتر در معرض خطر ابتلا به راشیتیسم هستید.
همچنین اگر در ساعات روز در فضای بسته کار کنید، در معرض خطر بیشتری هستید.
5- ژن ها
یکی از اشکال این اختلال می تواند ارثی باشد.
این بدان معنی است که این اختلال از طریق ژن ها به شما منتقل می شود.
این نوع اختلال که راشیتیسم ارثی نامیده می شود، از جذب فسفات توسط کلیه ها جلوگیری می کند.
علائم راشیتیسم چیست؟
علائم راشیتیسم عبارتند از:
- درد یا حساسیت در استخوان های بازوها، پاها، لگن یا ستون فقرات
- کاهش رشد و کوتاهی قد
- شکستگی استخوان
- گرفتگی عضلات
- ناهنجاری های دندان مانند:
- تاخیر در تشکیل دندان
- سوراخ در مینای دندان
- آبسه ها
- نقص در ساختار دندان
- افزایش تعداد حفره ها
- ناهنجاری های اسکلتی از جمله:
- جمجمه با شکل عجیب
- پاهایی که به بیرون خم می شوند
- برجستگی در قفسه سینه
- استخوان سینه بیرون زده
- ستون فقرات خمیده
- بدشکلی های لگن
اگر کودک شما علائم راشیتیسم را نشان داد، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید.
اگر این اختلال در طول دوره رشد کودک درمان نشود، ممکن است کودک در بزرگسالی قد بسیار کوتاهی داشته باشد.
اگر اختلال درمان نشود، ناهنجاری ها نیز می توانند دائمی شوند.
راشیتیسم چگونه تشخیص داده می شود؟
پزشک شما ممکن است بتواند با انجام معاینه فیزیکی راشیتیسم را تشخیص دهد.
آنها با فشار ملایم روی استخوان ها، حساسیت یا درد را در استخوان ها بررسی می کنند.
پزشک شما همچنین ممکن است آزمایش‌های خاصی را برای کمک به تشخیص این اختلال تجویز کند. از جمله:
- آزمایش خون برای اندازه گیری سطح کلسیم و فسفات در خون
- اشعه ایکس استخوان برای بررسی ناهنجاری های استخوانی
در موارد نادر، بیوپسی استخوان انجام می شود.
این شامل برداشتن بخش بسیار کوچکی از استخوان است که برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می شود.
همچنین ببینید:
درد مفاصل چیست؟ (علل، راه های تشخیص و درمان)
راشیتیسم چگونه درمان می شود؟
درمان راشیتیسم بر جایگزینی ویتامین یا مواد معدنی از دست رفته در بدن متمرکز است.
این کار بیشتر علائم مرتبط با راشیتیسم را از بین می برد.
اگر کودک شما کمبود ویتامین D داشته باشد، پزشک احتمالاً از او می خواهد که در صورت امکان، قرار گرفتن در معرض نور خورشید را افزایش دهد.
آنها همچنین مصرف محصولات غذایی سرشار از ویتامین D مانند ماهی، جگر، شیر و تخم مرغ را توصیه می کنند.
از مکمل های کلسیم و ویتامین D نیز می توان برای درمان راشیتیسم استفاده کرد.
از پزشک خود در مورد دوز صحیح بپرسید، زیرا ممکن است بر اساس کودک شما متفاوت باشد.
مصرف بیش از حد ویتامین D یا کلسیم می تواند خطرناک باشد.
در موارد شدید، ممکن است فرزند شما به جراحی اصلاحی نیاز داشته باشد.
برای راشیتیسم ارثی، ترکیبی از مکمل های فسفات و سطوح بالایی از نوع خاصی از ویتامین D برای درمان بیماری مورد نیاز است.
بعد از درمان راشیتیسم چه انتظاری می توان داشت؟
افزایش سطح ویتامین D، کلسیم و فسفات به اصلاح این اختلال کمک می کند.
اکثر کودکان مبتلا به این اختلال در حدود یک هفته بهبود می یابند.
اگر راشیتیسم در سن کم اصلاح شود، ناهنجاری های اسکلتی اغلب بهبود می یابند یا به مرور زمان ناپدید می شوند.
با این حال، اگر این اختلال در دوره رشد کودک درمان نشود، ناهنجاری‌های اسکلتی می‌توانند دائمی شوند.
چگونه می توان از راشیتیسم پیشگیری کرد؟
بهترین راه برای پیشگیری از راشیتیسم این است که رژیم غذایی حاوی مقادیر کافی کلسیم، فسفر و ویتامین D داشته باشید.
افراد مبتلا به اختلالات کلیوی باید سطح کلسیم و فسفات خود را به طور منظم توسط پزشک کنترل کنند.
همچنین با قرار گرفتن در معرض آفتاب می توان از این اختلال پیشگیری کرد.
طبق گفته سازمان ملی بهداشت انگلیس (NHS)، برای جلوگیری از راشیتیسم، فقط باید چند بار در هفته در طول ماه های بهار و تابستان دست و صورت خود را در معرض نور خورشید قرار دهید.
بیشتر بزرگسالان به اندازه کافی در معرض نور خورشید قرار می گیرند.
مهم است که توجه داشته باشید که نور بیش از حد خورشید می تواند به پوست شما آسیب برساند و برای جلوگیری از سوختگی و آسیب پوست باید از کرم ضد آفتاب استفاده کنید.
گاهی اوقات، استفاده از کرم ضد آفتاب می تواند از تولید ویتامین D در پوست شما جلوگیری کند، بنابراین مصرف غذاهای حاوی ویتامین D یا مصرف مکمل های ویتامین D مفید است.
این اقدامات پیشگیرانه می تواند به طور قابل توجهی خطر ابتلا به راشیتیسم را کاهش دهد.
توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .
منابع:
دیدگاه تان را بنویسید