با این حال، نتایج تحقیقات در مورد اثرات T2DM بر تراکم مواد معدنی استخوان (BMD) در اپیدمیولوژی بالینی هنوز بحث برانگیز است. برخی از نویسندگان گزارش کرده اند که T2DM با تراکم کم استخوان همراه است، تعداد کمی از آنها تراکم استخوان طبیعی را گزارش کردند و سپس تعداد کمی از افراد BMD را افزایش دادند. 

تراکم استخوان کم با دیابت نوع 1

T1DM که دیابت وابسته به انسولین نیز محسوب می‌شود، در صورت ناکافی بودن انسولین و ایجاد قند خون در بیماران جوان رخ می‌دهد. این بیماری معمولاً در کودکی یا اوایل بزرگسالی تشخیص داده می شود. مطالعات قبلی نشان داده است که خطر شکستگی مفصل ران در بیماران T1DM و T2DM افزایش می‌یابد، تراکم کم استخوان بر اساس اسکن استخوان در T1DM بیشتر از حد انتظار اتفاق می‌افتد، در حالی که بروز در بیماران T2DM کمتر است. علت دوم ممکن است به دلیل تفاوت در اندازه بدن باشد، یعنی بیماران T2DM چاقی بیشتری داشته یا شاخص توده بدنی بیشتری نسبت به جمعیت عمومی داشتند و BMD با افزایش اندازه بدن افزایش می‌یابد . T1DM به دلیل سلامت عمومی ضعیف استخوان و اوج توده استخوانی پایین در نوجوانان رخ می‌دهد و عمدتا به دلیل جنبه های زیر بروز می‌یابد:

1)منجر به از دست دادن استخوان قبل از رسیدن استخوان به حداکثر جرم در کاهش رشد بالقوه نوجوان می‌شود. 

2)نافرمانی از مدیریت پزشکی برنامه ریزی شده، و بدتر کردن اختلال متابولیک

3) کنترل رژیم غذایی منجر به دریافت ناکافی کلسیم در رژیم غذایی می شود

4) افزایش دفع کلسیم در ادرار علاوه بر این، افراد مبتلا به T1DM با افزایش خطر ابتلا به بیماری سلیاک همراه بودند، که منجر به سو mala جذب روده، رشد ضعیف و تراکم استخوان پایین می‌شود. در حالی که انسولین برای کنترل گلوکز در بیماران T1DM گزارش شده است که باعث بهبود سلامت استخوان می‌شود.

تراکم استخوان کم با دیابت نوع 2

چندین مطالعه نشان دادند که علیرغم نتایج خوب BMD، بیماران T2DM ارتباط دقیق با خطر شکستگی های شکنندگی را نشان دادند.  ناهنجاری های ساختاری استخوان وجود دارد، مانند از دست دادن آشکار استخوان ترابکولار، اما کاهش BMD قشر و افزایش تخلخل قشر، که به نوبه خود باعث کاهش استحکام استخوان می‌شود که با شاخص فشار تنش کمتری همراه است. 

شاخص تنش استحکام پایین پیش بینی کننده مهم شکستگی است. همچنین، پاتوژنز ممکن است در جمعیت های مختلف بیمار T2DM متفاوت باشد، که ممکن است به دلیل چاقی، پیری، عوارض دیابتی، مدت زمان و دارو باشد. T2DM یک بیماری متغیر است، و بیماری مشابه پوکی استخوان است. فعال شدن PPAR-γ توسط TZD باعث عدم تعادل در بازسازی استخوان می‌شود، تحلیل استخوان را افزایش می‌دهد و تشکیل استخوان را کاهش می‌دهد. مطالعات آزمایشگاهی نشان می‌دهند که استفاده از تعدیل کننده های انتخابی PPAR-γ می‌تواند اثرات مضر PPAR-γ بر روی استخوان را از اثرات ضد دیابتی مفید آن جدا کند. مشخص شد که زنان مبتلا به T2DM که شروع به مصرف انسولین می‌کنند، در مقایسه با آن دسته از زنانی که از انسولین استفاده نمی‌کنند، در BMD گردن ران سرعت سریع تری از دست می‌دهند.