زخم های دیابتی: علل و درمان آن ها

زخم پا یک عارضه‌ی شایع دیابت است که با روش هایی مانند رژیم غذایی، ورزش و درمان با انسولین کنترل نمی‌شود. زخم ها در نتیجه تجزیه بافت پوست و در نتیجه قرار دادن لایه های زیرین در معرض آسیب و سایر عوامل، ایجاد می‌شوند.

آنها در زیر انگشتان بزرگ و کف پا شایع هستند و می‌توانند تا استخوان های شما نیز پیشروی کنند و تأثیر بگذارند.

همه افراد دیابتی ممکن است به زخم پا مبتلا شوند، اما مراقبت خوب از پا می‌تواند از بروز این عارضه جلوگیری کند. درمان زخم پای دیابتی بسته به علل آن متفاوت است.

همچنین ببینید:

انسولین نوومیکس چیست؟ عوارض و نحوه استفاده از آن

هرگونه نگرانی در مورد پایتان را با پزشک در میان بگذارید تا اطمینان حاصل کنید که مشکل جدی نیست، زیرا زخم های آلوده و عفونی در صورت غفلت در درمان می‌توانند منجر به قطع عضو شوند.

شناسایی علائم و تشخیص

یکی از اولین علائم زخم پا خونریزی پا است که ممکن است جوراب های شما را لکه دار کند یا در کفش شما نشت کند. تورم غیرمعمول، تحریک، قرمزی و بو از یک یا هر دو پا نیز از علائم اولیه شایع هستند.

مشهودترین علامت زخم پا، به وجود آمدن بافتی سیاه اطراف زخم است. این موضوع به دلیل عدم وجود جریان خون سالم در ناحیه اطراف زخم اتفاق می‌افتد.

قانقاریای جزئی یا کامل، که به مرگ بافتی به دلیل عفونت اشاره دارد، می‌تواند در اطراف زخم ظاهر شود. در این حالت، ترشحات بد بو، درد و بی‌حسی ایجاد می‌شوند.

علائم زخم پا همیشه مشخص نیست. حتی تا زمانی که زخم آلوده نشود، ممکن است متوجه علامتی از وجود زخم نشوید.

در صورت مشاهده تغییر رنگ پوست به خصوص بافتی که سیاه شده است یا احساس درد در ناحیه‌ای که به نظر می‌رسد پینه بسته یا تحریک شده است، با پزشک خود صحبت کنید.

پزشک شما با استفاده از سیستم طبقه بندی زخم ها احتمالاً شدت زخم شما را در مقیاس ۰ تا ۵ قرار می‌دهد:

۰: بدون زخم باز، ممکن است زخم بهبود یافته باشد.

۱: زخم سطحی بدون نفوذ به لایه های عمیق تر

۲: زخم عمیق تر، رسیدن زخم به تاندون، استخوان یا کپسول مفصلی

۳: زخم های عمیق تر، همراه با آبسه، استئومیلیت یا تاندونیت

۴:  قانقاریا در بخشی از پا یا پاشنه پا

۵: درگیری گسترده قانقاریا در کل پا

علل ایجاد زخم پای دیابتی

زخم در بدن افراد مبتلا به دیابت بیشتر به دلیل زیر ایجاد می‌شود:

گردش خون ضعیف

قند خون بالا (هیپرگلیسمی)

آسیب عصبی

پا های تحریک شده یا زخمی

گردش خون ضعیف نوعی بیماری عروقی است که در آن خون به طور کارآمد به پای شما جریان نمی‌یابد. گردش خون ضعیف همچنین می‌تواند بهبود زخم را نیز دشوارتر کند.

سطح بالای گلوکز می‌تواند در روند بهبود زخم آن را عفونی کند، بنابراین مدیریت قند خون بسیار مهم است. افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ و سایر بیماری ها معمولاً در مقابله با عفونت های ناشی از زخم مشکل دارند.

آسیب عصبی یک اثر طولانی مدت است و می‌تواند منجر به از دست دادن حس در پا های شما شود. اعصاب آسیب دیده می‌توانند احساس خستگی و درد را در شما ایجاد کنند. آسیب عصبی، حساسیت به درد پا را کاهش می‌دهد و منجر به ایجاد زخم هایی بدون درد می‌شود که این بی‌حسی و بی‌دردی می‌تواند باعث عمیق شدن و وخیم شدن زخم ها شود.

زخم ها را می‌توان با خونریزی از ناحیه آسیب دیده و گاهی اوقات به وجود آمدن یک جراحت قابل توجه که لزوما همیشه هم دردناک نیست، تشخیص داد.

عوامل خطر‌ زا در ایجاد زخم پای دیابتی

همه افراد دیابتی در معرض زخم پا هستند که دلایل مختلفی می‌تواند داشته باشد. برخی از عوامل می‌توانند خطر زخم پا را افزایش دهند، از جمله:

پوشیدن کفش های نامناسب یا بی‌کیفیت

بهداشت نامناسب (عدم شستشوی منظم یا کامل یا خشک نکردن خوب پا بعد از شستن)

اصلاح نادرست ناخن های پا

مصرف الکل

بیماری چشم حاصل از دیابت

بیماری قلبی

بیماری کلیوی

چاقی

مصرف دخانیات (باعث ضعف گردش خون می‌شود)

زخم پای دیابتی در مردان مسن شایع تر است.

درمان زخم پای دیابتی

برای جلوگیری از ایجاد درد و عمق بخشدن به زخم، باید از پاهایتان کمتر استفاده کنید. این کار برای انواع زخم های پای دیابتی مفید است. فشار ناشی از راه رفتن می‌تواند باعث بدتر شدن عفونت و گسترش زخم شود.

پزشک شما ممکن است استفاده از موارد خاصی را برای محافظت از پا هایتان به شما توصیه کند:

کفشی که برای افراد دیابتی طراحی شده است

گچ

مهاربند پا

کفش هایی برای جلوگیری از میخچه و پینه

پزشکان می‌توانند زخم های پا را با برداشتن پوست و بافت مرده یا در آوردن اجسام خارجی که ممکن است باعث ایجاد زخم شده باشند، تیمار کنند.

عفونت از عوارض جدی زخم پا است و نیاز به درمان فوری دارد. همه عفونت ها به یک روش درمان نمی‌شوند.

ممکن است بافت اطراف زخم به آزمایشگاه ارسال شود تا مشخص شود کدام آنتی بیوتیک به شما کمک می‌کند. اگر پزشک شما به یک عفونت جدی مشکوک باشد، ممکن است برای بررسی علائم عفونت استخوان، بررسی با استفاده از اشعه ایکس را نیز تجویز کند.

از عفونت زخم پا می‌توان با موارد زیر جلوگیری کرد:

حمام پا

ضد عفونی کننده پوست در اطراف زخم

خشک نگه داشتن زخم با تعویض مکرر پانسمان

درمان های آنزیمی

پانسمان حاوی آلژینات کلسیم برای جلوگیری از رشد باکتری ها

دارو ها

در صورت پیشرفت عفونت حتی پس از درمان های پیشگیرانه یا استراحت دادن به پا ها، پزشک ممکن است برای درمان زخم شما آنتی بیوتیک، ضد پلاکت یا … تجویز کند.

بسیاری از این آنتی بیوتیک ها به استافیلوکوکوس اورئوس، باکتری های شناخته شده در ایجاد عفونت های استاف، یا استرپتوکوک همولیتیک حمله می‌کنند، که به طور معمول در روده های شما یافت می‌شوند.

با پزشک خود در مورد سایر مسائل سلامتی تان که ممکن است خطر ابتلا به عفونت توسط این باکتری های مضر از جمله HIV و مشکلات کبدی را افزایش دهد، صحبت کنید.

روش های جراحی

پزشک شما ممکن است به شما توصیه کند که برای بهبود زخم های خود باید به دنبال انجام عمل جراحی باشید. یک جراح می‌تواند با تراشیدن استخوان یا از بین بردن ناهنجاری های پا، فشار اطراف زخم شما را کاهش دهد.

احتمالاً نیازی به جراحی زخم نخواهید داشت. با این حال، اگر هیچ گزینه درمانی دیگری به بهبود زخم شما کمک نکند، جراحی می‌تواند از بدتر شدن زخم یا منجر به قطع شدن عضو تان جلوگیری کند.

جلوگیری از مشکلات پا

طبق مقاله مروری در سال ۲۰۱۷، بیش از نیمی از زخم های پای دیابتی به عفونت مبتلا می‌شوند. تقریباً ۲۰ درصد از عفونت های متوسط ​​تا شدید پا در افراد دیابتی منجر به قطع عضو می‌شود. پس مراقبت های پیشگیرانه بسیار مهم است.

مراقب شامل این موارد می‌شود:

به طور دقیق گلوکز خون خود را مدیریت و کنترل کنید، زیرا در صورت ثابت بودن قند خون، احتمال بروز عوارض دیابت در شما پایین می‌ماند. همچنین می‌توانید به کمک موارد زیر به جلوگیری از بروز مشکلات در پا هایتان کمک کنید.

هر روز پا های خود را بشویید

کوتاه نگه داشتن ناخن های پا می‌تواند مفید باشد، البته نه خیلی کوتاه

پاها را خشک و مرطوب نگه دارید

جوراب های خود را مرتبا عوض کنید

برای برداشتن پینه و میخچه به پزشک متخصص پا مراجعه کنید

پوشیدن کفش مناسب

همچنین ببینید:

انسولین توجئو چیست؟ عوارض و نحوه مصرف

زخم های پا می‌توانند پس از درمان دوباره برگردند. بافت زخمی ممکن است در صورت تحت فشار و تماس بودن با چیزی دچار آلودگی شود، بنابراین پزشک ممکن است برای جلوگیری از بازگشت زخم استفاده از کفشی را که مخصوص افراد دیابتی طراحی شده است به شما توصیه کند.

چه موقع به پزشک مراجعه کنید؟

اگر شروع به دیدن سیاهی بافت ها در اطراف ناحیه‌ای در پاهایتان که در آن احساس بی‌حسی می‌کنید، کردید، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید و برای درمان زخم تان اقدام کنید. در صورت عدم درمان، زخم می‌تواند باعث ایجاد آبسه شود و به مناطق دیگری روی پا هایتان گسترش یابد.

در این مرحله، زخم ها اغلب فقط با جراحی، قطع عضو یا جایگزینی پوست از دست رفته توسط جایگزین های مصنوعی پوست قابل درمان هستند.

جمع بندی:

هنگامی که  از وجود زخمی زود آگاه شوید، زخم ها قابل درمان هستند. در صورت بروز زخم در پا، فوراً به پزشک مراجعه کنید، زیرا هر چه بیشتر این کار را به تعویق بیندازید احتمال عفونت افزایش می‌یابد. و عفونت های درمان نشده ممکن است به قطع عضو نیاز داشته باشند.

در حالی که زخم های شما بهبود می‌یابند، به پاهایتان استراحت دهید و برنامه درمانی تان را دنبال کنید. بهبود زخم های پای دیابتی ممکن است چندین هفته طول بکشد.

اگر قند خون شما بالا باشد و فشار مداوم به زخم‌تان وارد شود، بهبود زخم ممکن است بیشتر طول بکشد.

ماندن در رژیم غذایی که به شما کمک می‌کند تا بتوانید قند خونتان را در محدوده‌ی هدفتان نگه دارید، و کم کردن فشار وارده بر پاها یتان موثرترین راه برای بهبود زخم های پا هستند.

هنگامی که زخم بهبود یافت، مراقبت های پیشگیرانه مداوم به شما کمک می‌کند تا از بازگشت زخم جلوگیری کنید.

توجه: مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد. از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست.

منابع:

healthline