اختلال احتکار یا انبار کردن!!!
اختلال احتکار یک نوع مقاومت مستمر در برابر دور ریختن متعلقات فرد ست٬هر چند این متعلقات ارزشی نداشته باشند اما فرد مبتلا به این اختلال مقاومت زیادی برای نگه داشتن اونها از خود نشون میده....
اختلال احتکار اختلالی است که فردی تعداد بیش از حد اقلام را به دست می آورد و آنها را به شیوه ای آشفته ذخیره می کند، که معمولاً منجر به مقادیر غیرقابل کنترل درهم ریختگی می شود. اقلام می توانند ارزش پولی کمی داشته باشند یا بدون ارزش باشند.
احتکار یک مشکل مهم در نظر گرفته می شود اگر:
میزان به هم ریختگی در زندگی روزمره اختلال ایجاد می کند – برای مثال، فرد نمی تواند از آشپزخانه یا حمام خود استفاده کند و نمی تواند به اتاق ها دسترسی داشته باشد.
به هم ریختگی باعث ناراحتی قابل توجهی میشود یا بر کیفیت زندگی فرد یا خانواده‌اش تأثیر منفی می‌گذارد – برای مثال، اگر کسی بخواهد این بهم ریختگی را از بین ببرد٬ رابطه‌شان آسیب می بیند و ناراحت می‌شوند.
درمان اختلالات احتکار چالش برانگیز است زیرا بسیاری از افرادی که به طور مکرر احتکار می کنند آن را به عنوان یک مشکل نمی بینند یا آگاهی کمی از تأثیر آن بر زندگی خود یا زندگی دیگران ندارند.
بسیاری متوجه می شوند که مشکلی دارند، اما تمایلی به کمک گرفتن ندارند، زیرا به شدت احساس شرم، تحقیر یا گناه می کنند.
تشویق افرادی که احتکار می کنند برای کمک گرفتن بسیار مهم است، زیرا مشکلات آنها در دور انداختن اشیاء نه تنها می تواند باعث تنهایی و مشکلات سلامت روانی شود، بلکه خطری برای سلامتی و ایمنی ایجاد می کند. اگر حل نشود، مشکلی است که احتمالا هرگز از بین نخواهد رفت.
همچنین ببینید:
دلایلی که چرا شخصی شروع به احتکار می کند به طور کامل درک نشده است.
می تواند نشانه بیماری دیگری باشد. برای مثال، فردی که مشکلات حرکتی دارد ممکن است از نظر جسمی نتواند حجم عظیمی از درهم و برهمی را که به دست آورده است پاک کند، و افراد دارای ناتوانی یادگیری یا افرادی که دچار زوال عقل هستند ممکن است نتوانند موارد را دسته بندی و دفع کنند.
مشکلات سلامت روان مرتبط با احتکار عبارتند از:
افسردگی حاد
اختلالات روان پریشی، مانند اسکیزوفرنی
اختلال وسواس فکری جبری (OCD)
در برخی موارد، احتکار به خودی خود یک وضعیت است و اغلب با خود بی توجهی همراه است. این افراد بیشتر احتمال دارد که:
تنها زندگی کنند.
مجرد بودن
دوران کودکی محرومی را گذرانده‌اند، یا با کمبود وسایل مادی یا رابطه ضعیف با سایر اعضای خانواده خود داشته اند.
سابقه خانوادگی احتکار دارند.
در خانه ای درهم و برهم بزرگ شده اند و هرگز یاد نگرفته اند که اقلام را اولویت بندی و مرتب کنند.
بسیاری از افرادی که احتکار می کنند، به شدت اعتقادات مربوط به٬ به دست آوردن و دور انداختن چیزها را دارند، مانند: "من ممکن است روزی به این نیاز داشته باشم" یا "اگر این را بخرم، خوشحالم می کند".
تلاش برای دور انداختن چیزها اغلب باعث ایجاد احساسات بسیار قوی می شود که ممکن است طاقت فرسا باشد، بنابراین شخصی که احتکار می کند اغلب تمایل دارد تصمیم گیری در مورد آنچه می تواند دور انداخته شود را به تعویق بیاندازد یا اجتناب کند.
اغلب، بسیاری از چیزهایی که نگهداری می شوند ارزش پولی کمی دارند یا اصلاً ارزش پولی ندارند و ممکن است بیشتر مردم آن را زباله در نظر بگیرند.
فرد ممکن است اقلام را به دلایلی که برای افراد دیگر واضح نیست، مانند دلایل احساسی، یا احساس زیبایی یا مفید بودن اشیا، نگه دارد. اکثر افراد مبتلا به اختلال احتکار وابستگی عاطفی بسیار قوی به اشیا دارند.
تفاوت بین احتکار و جمع آوری چیست؟
بسیاری از افراد اقلامی مانند کتاب یا تمبر را جمع آوری می کنند و این مشکلی محسوب نمی شود. تفاوت بین «احتکار» و «مجموعه» در نحوه سازماندهی این موارد است.
یک مجموعه معمولاً به خوبی سفارش داده می شود و اقلام به راحتی قابل دسترسی هستند. یک انبار معمولاً بسیار نامنظم است، فضای زیادی را اشغال می کند و اقلام تا حد زیادی غیرقابل دسترس هستند.
به عنوان مثال، شخصی که نقدهای روزنامه را جمع آوری می کند، ممکن است نظرات مورد نظر خود را حذف کند و آنها را در یک کاتالوگ یا دفترچه دسته بندی کند. کسی که احتکار می کند ممکن است پشته های بزرگی از روزنامه ها را نگه دارد که کل خانه اش را در هم ریخته میکند و به این معنی است که خواندن هر یک از نظراتی که می خواستند در واقع ممکن نباشد.
علائم اختلال احتکار
فردی که دارای اختلال احتکار است معمولاً ممکن است:
نگهداری یا جمع آوری اقلامی که ممکن است ارزش پولی کمی داشته باشند یا هیچ ارزش پولی نداشته باشند، مانند نامه های ناخواسته و کیسه های حامل، یا اقلامی که قصد استفاده مجدد یا تعمیر آنها را دارند.
دسته بندی یا سازماندهی اقلام برایشان سخت است.
در تصمیم گیری مشکل دارند
شدیداً به اقلام وابسته می شوند و اجازه نمی دهند کسی آنها را لمس یا قرض بگیرد.
روابط ضعیفی با خانواده یا دوستان دارند.
احتکار می تواند از سنین نوجوانی شروع شود و با افزایش سن بیشتر قابل توجه می شود. برای بسیاری، احتکار در سنین بالاتر مشکل ساز می شود، اما مشکل معمولاً تا این زمان به خوبی مشخص می شود.
تصور می شود که از هر 100 نفر حدود 1 یا 2 نفر با مشکل احتکار مواجه هستند که به طور جدی زندگی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد.
مواردی که افراد ممکن است احتکار کنند:
برخی از افراد مبتلا به اختلال احتکار طیفی از اقلام را احتکار می کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است انواع خاصی از اشیاء را احتکار کنند.
اقلامی که اغلب احتکار می شوند عبارتند از:
روزنامه ها و مجلات
کتاب ها
لباس ها
اعلامیه ها و نامه ها، از جمله نامه های ناخواسته
صورت حساب ها و رسیدها
ظروف، از جمله کیسه های پلاستیکی و جعبه های مقوایی
لوازم خانگی
برخی از افراد حیواناتی را نیز احتکار می کنند که ممکن است نتوانند به درستی از آنها مراقبت کنند.
همچنین ببینید:
چرا اختلالات احتکار یک مشکل است؟
اختلال احتکار به دلایل مختلفی می تواند مشکل ساز باشد. می‌تواند زندگی فرد را تسخیر کند و رفت و آمد در خانه را برای او بسیار دشوار کند. این می تواند عملکرد کاری، بهداشت شخصی و روابط آنها را تحت تأثیر قرار دهد.
فرد احتکار کننده معمولاً تمایلی ندارد یا نمی تواند مهمان داشته باشد که می تواند باعث انزوا و تنهایی شود.
به هم ریختگی می تواند برای فرد و هر کسی که در خانه او زندگی می کند یا از آن بازدید می کند، خطری برای سلامتی ایجاد کند. به عنوان مثال، می تواند:
تمیز کردن را بسیار دشوار می کند، که منجر به شرایط غیربهداشتی و تشویق هجوم جوندگان یا حشرات می شود.
خطر آتش سوزی باشد و در صورت آتش سوزی راه های خروج را مسدود کند.
اگر در توده‌های بزرگ نگهداری شوند، بر روی افراد بیفتند یا بر روی آنها فرو بریزند.
احتکار همچنین می‌تواند نشانه‌ای از یک بیماری زمینه‌ای مانند OCD، انواع دیگر اضطراب، افسردگی و زوال عقل باشد.
اگر مشکوک به احتکار کسی هستید چه کاری می توانید انجام دهید!؟
اگر فکر می‌کنید یکی از اعضای خانواده یا فردی که می‌شناسید به اختلال احتکار مبتلا است، سعی کنید آنها را متقاعد کنید که برای ملاقات با پزشک با شما همراه شوند.
این ممکن است آسان نباشد، زیرا کسی که احتکار می کند ممکن است فکر نکند که به کمک نیاز دارد. سعی کنید در مورد موضوع حساس باشید و بر نگرانی خود برای سلامتی و رفاه آنها تاکید کنید.
به آنها اطمینان دهید که قرار نیست کسی به خانه آنها برود و همه چیز را بیرون بیندازد. شما فقط می‌خواهید با پزشک درباره احتکار آنها صحبت کنید تا ببینید چه کاری می‌توان انجام داد و چه حمایتی برای توانمندسازی آنها برای شروع فرآیند بی‌نظمی وجود دارد.
پزشک شما را به تیم بهداشت روانی جامعه محلی خود ارجاع دهد، تیمی که ممکن است درمانگری داشته باشد که با مسائلی مانند OCD و احتکار آشنا باشد.
نحوه درمان اختلالات احتکار:
درمان اختلالات احتکار آسان نیست، حتی زمانی که فرد آماده درخواست کمک باشد، اما می توان بر آن غلبه کرد.
درمان اصلی درمان شناختی رفتاری (CBT) است. درمانگر به فرد کمک می کند تا بفهمد چه چیزی دور انداختن اشیاء را دشوار می کند و دلایل به هم ریختگی ایجاد شده چه چیزی است.
این با وظایف عملی و برنامه ای برای کار ترکیب خواهد شد. این مهم است که فرد مسئولیت پاکسازی درهم و برهمی از خانه خود را بر عهده بگیرد. درمانگر از این امر حمایت و تشویق خواهد کرد.
داروهای ضد افسردگی به نام مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) نیز نشان داده شده است که به برخی از افراد مبتلا به اختلالات احتکار کمک میکند.
درمان شناختی رفتاری (CBT)
CBT نوعی درمان است که با تغییر نحوه تفکر (شناختی) و عمل (رفتار) به شما کمک می کند تا مشکلات خود را مدیریت کنید.
این شما را تشویق می کند که در مورد اینکه چگونه در مورد خود، جهان و افراد دیگر فکر می کنید و اینکه کاری که انجام می دهید بر افکار و احساسات شما تأثیر می گذارد صحبت کنید.
جلسات منظم CBT در یک دوره زمانی طولانی معمولاً ضروری است و تقریباً همیشه نیاز است که شامل برخی جلسات خانگی باشد که مستقیماً بر روی بی نظمی کار می کند.
این نیاز به انگیزه، تعهد و صبر دارد، زیرا رسیدن به هدف درمان ممکن است ماه‌ها طول بکشد.
هدف این است که مهارت‌های تصمیم‌گیری و سازمانی فرد را بهبود ببخشیم، به او کمک کنیم بر میل به صرفه‌جویی غلبه کند و در نهایت، اتاق به اتاق، شلوغی‌ها را پاک کند.
درمانگر چیزی را دور نمی اندازد اما به راهنمایی و تشویق فرد به انجام این کار کمک می کند. درمانگر همچنین می‌تواند به فرد کمک کند تا استراتژی‌های تصمیم‌گیری را توسعه دهد، در حالی که باورهای اساسی را که به مشکل احتکار کمک می‌کنند، شناسایی و به چالش بکشد.
فرد به تدریج در دور انداختن اشیا بهتر میشود و یاد می‌گیرد که وقتی این کار را انجام می‌دهد هیچ اتفاق وحشتناکی نمی‌افتد و در سازماندهی اقلامی که اصرار دارد نگه دارد٬ بهتر میشود.
در پایان درمان، فرد ممکن است تمام درهم‌کاری‌های خود را پاک نکرده باشد، اما درک بهتری از مشکل خود به دست خواهد آورد. آنها برنامه‌ای خواهند داشت تا به آنها کمک کند تا به موفقیت‌های خود ادامه دهند و از لغزش به روش‌های قدیمی خود جلوگیری کند.
توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .
منابع:
nhs.uk
دیدگاه تان را بنویسید