لکنت بیش فعالی

احتمال ایجاد لکنت زبان و تاخیر کلامی به علت تفاوت های فیزیکی در مغز افراد دارای اختلال بیش فعالی و کمبود توجه وجود دارد.

افراد مبتلا به ADHD ممکن است ساختارهای کوچکتری در لوب فرونتال مغز داشته باشند که در نتیجه زمان بیشتری جهت بالغ شدن نیاز است.

برخی تحقیقات نشان می دهد که علاوه بر تفاوت های فیزیکی در مغز، افراد مبتلا به ADHD ممکن است ناهنجاری های عملکردی در ناحیه بروکا داشته باشند. این ناحیه از لوب فرونتال به تولید و پردازش گفتار کمک می کند. بنابراین هر گونه اختلال در عملکرد آن می تواند باعث مشکلات گفتاری و ارتباطی شود.

میزان شیوع

کارشناسان تخمین می زنند که حدود 45 درصد از کودکان مبتلا به ADHD نوعی اختلال گفتار و زبان دارند.

تقریباً 3 تا 6 درصد از کودکان در سن مدرسه دارای ADHD هستند. اما شیوع در میان افرادی که لکنت دارند بسیار بیشتر است، به طوری که 4 تا 26 درصد افراد مبتلا به ADHD هستند.

اطلاعات چندان زیادی در خصوص لکنت زبان و تاخیر کلامی در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و کمبود توجه وجود ندارد.

همچنین ببینید:

اختلال بیش فعالی (ADHD)

علل لکنت در اختلال بیش فعالی

لکنت و ADHD ممکن است به دلیل ناهنجاری در قسمت های خاصی از مغز ایجاد شود. نواحی مختلفی از مغز در تولید و پردازش گفتار نقش دارند، از جمله:

ناحیه بروکا:

 این ناحیه به بیان ایده ها، تولید گفتار و استفاده دقیق از کلمات نقش دارد.

ناحیه ورنیکه:

این ناحیه با ایجاد ارتباط با بروکا سبب کمک به درک و پردازش زبان می شود.

شکنج زاویه ای:

به عملکرد پیچیده زبان، پردازش اعداد، حافظه، استدلال و ارتباط کلمات با تصاویر و ایده ها کمک می کند.

افراد مبتلا به ADHD ممکن است ناحیه بروکا کوچکتری داشته باشند و تفاوت های عملکردی را تجربه کنند. تحقیقات ارتباط بین کاهش جریان خون در این قسمت از مغز و لکنت را شناسایی کرده است.

تشخیص

هیچ منبع معتبری وجود ندارد که پزشکان بتوانند از آن برای تشخیص ADHD استفاده کنند. مطالعه‌ای در سال 2017 نوعی آزمایش جدیدی را برای ADHD در بزرگسالان بررسی کرد، اما همچنان گزینه‌ای برای کودکان وجود ندارد.

پزشکان علائم فرد را ارزیابی می‌کنند و به مقایسه آنها با راهنمایی تشخیصی و آماری اختلال های روانی می پردازد.

از آنجایی که سایر مسائل می توانند علائم مشابه ADHD ایجاد کنند، پزشکان ممکن است معاینات فیزیکی و آزمایش را برای رد سایر مشکلات سلامتی انجام دهند.

فرد مبتلا به ADHD که دارای لکنت زبان می باشد، ممکن است نیاز به مراجعه به آسیب شناس گفتار و زبان باشد. آنها رفتارهای لکنت زبان فرد را بررسی کرده و توانایی های گفتاری و زبانی او را ارزیابی می کنند.

درمان

در حال حاضر هیچ درمان خاصی برای لکنت وجود ندارد، اما بسته به سن فرد و سایر عوامل، گزینه های درمانی مختلفی در دسترس است.

برنامه درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

لکنت درمانی

در طول درمان، افراد روش هایی را یاد می گیرند که لکنت را به حداقل برسانند، مانند آهسته صحبت کردن، کنترل تنفس و شروع با پاسخ های تک هجای قبل از پیشرفت تدریجی به کلمات و جملات طولانی تر. آنها همچنین ممکن است تمریناتی را برای تقویت عضلات صورت و گلو انجام دهند. درمان همچنین به اضطراب مرتبط با لکنت کمک می کند.

در حال حاضر هیچ داروی تایید شده ای برای لکنت وجود ندارد. با این حال، داروهای صرع، اضطراب یا افسردگی ممکن است به علائم کمک کنند.

دستگاه های الکترونیکی

این دستگاه ها ممکن است به کنترل تسلط نسبتاً سریع کمک کنند. دستگاه شبیه سمعک است و در مجرای گوش قرار می گیرد. یک نسخه متفاوت از صدای فرد را دوباره پخش می کند، به طوری که به نظر می رسد که آنها در حال صحبت با شخص دیگری هستند.

گروه های حمایتی

افراد مبتلا به اختلالات گفتاری ممکن است مشکلات عاطفی را تجربه کنند. گروه حمایتی به افراد کمک می کند تا با چالش های روزانه خود روبرو شوند و ممکن است دیدگاه آنها را بهبود بخشد.

پزشکان اغلب از داروهای محرک برای درمان ADHD، از جمله متیل فنیدات، دکستروآمفتامین-آمفتامین (آدرال) و دکستروآمفتامین (دکسدرین) استفاده می کنند. این گزینه ها در 80 درصد موارد موثر هستند اما ممکن است خود داروها لکنت زبان را افزایش دهند.

بنابراین، اگر فرد مبتلا به ADHD دچار لکنت باشد، پزشکان ممکن است گزینه‌های غیرمحرک مانند اتوموکستین  را انتخاب کنند. تحقیقات نشان می دهد که این داروها ممکن است لکنت زبان را کاهش دهند اگر فرد آنها را در کنار گفتار درمانی دریافت کند. آنها ممکن است به اندازه داروهای محرک برای سایر علائم ADHD موثر نباشند.

فرد باید با پزشک جهت دریافت بهترین درمان همکاری نماید.

ADHD و سایر اختلالات گفتاری

کودکان مبتلا به ADHD ممکن است اختلالات مفصلی داشته باشند که بر نحوه تولید صداهای حروف تأثیر می گذارد. آنها همچنین ممکن است با روان گفتار و کیفیت صدا مشکل داشته باشند. گاهی اوقات پزشکان می توانند از طریق علائم گفتاری خود تشخیص دهند که یک فرد دارای ADHD است.

گفتار بلندتر، تنوع زیر و بم و الگوهای گفتاری غیرمعمول، مانند افزایش تعداد مکث ها نیز ممکن است در کودکان مبتلا به ADHD رخ دهد. آنها همچنین ممکن است در هنگام سازماندهی افکار خود از کلمات به صورت تکراری یا به عنوان پرکننده استفاده کنند که می تواند به صورت لکنت ظاهر شود.

تحقیقات نشان می دهد که برخی از افراد مبتلا به ADHD که دچار لکنت هستند، ممکن است به درمان پاسخ دهند و بر چالش های خود غلبه کنند. با این حال، کسانی که علائم ADHD شدیدتر دارند ممکن است لکنت شدیدتری نسبت به دیگران داشته باشند. در نتیجه این افراد ممکن است به مداخلات بالینی و درمان بیشتری برای دستیابی به روان گفتار نیاز داشته باشند.

توجه به این نکته مهم است که اگرچه ADHD ممکن است چالش‌هایی را ایجاد کند، اما داشتن این عارضه جنبه‌های مثبت کلی نیز دارد.

همچنین ببینید:

لکنت زبان در کودکان/ علت و علائم

خلاصه کلی

محققان ارتباط بین ADHD و لکنت را شناسایی کرده اند. افراد مبتلا به ADHD ممکن است در تمرکز مشکل داشته باشند، رفتار تکانشی و رفتار بیش فعالی از خود نشان دهند. برخی افراد مبتلا به ADHD ممکن است اختلالات گفتاری مانند لکنت داشته باشند.

این امکان وجود دارد که تغییرات در مغز باعث ADHD و لکنت زبان شود. در افراد مبتلا به ADHD، ساختارهای لوب فرونتال مغز ممکن است کوچکتر باشند.

افراد مبتلا به ADHD همچنین ممکن است ناهنجاری های عملکردی در ناحیه بروکا در لوب فرونتال داشته باشند که تولید و پردازش گفتار را کنترل می کند.

در حال حاضر، هیچ درمانی برای لکنت وجود ندارد، اما بسیاری از افراد از طریق ترکیبی از درمان لکنت زبان، داروها برای مشکلات عاطفی و وسایل الکتریکی بر این چالش ها غلبه می کنند.

توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .

منابع:

medicalnewstoday